Είναι πολλά τα μνήματα για να ασχοληθούμε με τους κοριούς σας …
Λίλα Μήτσουρα
Και όλως τυχαίως το θέμα των εκλογών μετατοπίστηκε στις υποκλοπές.
Πόσο έντεχνα οι αυτουργοί και συναυτουργοί αυτής της εφιαλτικής πραγματικότητας έστρεψαν εκεί την προσοχή.
Όχι κυρίες και κύριοι!
Δεν χτυπά εκεί η καρδιά των εκλογών όσο και αν προσπαθείτε να μας αποπροσανατολίσετε!
Η καρδιά, το μυαλό, η ψυχή αυτών των εκλογών είναι η δολοφονία στα Τέμπη!!
Είναι οι 57 ψυχές που δεν βρίσκονται πλέον μαζί μας.
Τους ξεχάσατε;
Ελπίζετε ίσως να του ξεχάσουμε εμείς;
Νομίζετε ίσως , ότι αν μας στρέψετε άλλου την προσοχή, θα έχουμε στο νου μας ότι ίσως, ίσως… πάνε οι ένοχοι των υποκλοπών φυλακή;
Σοβαρά τώρα;
Για τους δολοφόνους κουβέντα όμως!
Για αυτούς τι πρέπει να γίνει;
Για όσοι ξαναψηφίσουν τους δολοφόνους;
Είναι “στην απέξω” αυτοί;
Και οι νεκροί της πανδημίας;
Τους ξεχάσαμε;
Που ενώ θα μπορούσε το κράτος να έχει φροντίσει για την θεραπεία, η οποία υπήρχε, ασχολήθηκε μόνο με την πρόληψη και άφησε τους ασθενείς στη μαύρη τους μοίρα και στη καλή θέληση του ιατρονοσηλευτικου προσωπικού!
Που ευτυχώς που υπήρχαν και αυτοί οι Άνθρωποι, που έδωσαν την ψυχή τους κυριολεκτικά για να σώσουν όσους περισσότερους μπορούσαν, με τα μέσα που είχαν και ήταν πολύ λίγα.
Μόνο η καρδιά τους ήταν τεράστια.
Και όμως, αντί έστω και έτσι, να τους στηρίξει έδιωξε χιλιάδες ως ανεμβολίαστους.
Γιατί έτσι αποφάσισαν και διέταξαν οι δήμιοι, ενώ υπήρχαν εναλλακτικές.
Φάρμακα αρκετά για όλους δεν υπήρχαν, γιατροί αρκετοί δεν υπήρχαν , νοσοκομεία σωστά δεν υπήρχαν, το μόνο που υπήρχε ήταν απειλές και φοβέρες και πολλοί νεκροί!
Τα ξεχάσατε αυτά;
Εμείς όχι.
Δεν ξεχνάμε!
Δεν θέλω να μιλήσω για την ακρίβεια, που κάθε μέρα, αλλά κάθε μέρα, όλα ακριβαίνουν στα σούπερ μάρκετ.
Ούτε για την υγεία, ούτε για την παιδεία, που την έκαναν εμπόριο και μάλιστα ακριβό, άρα είναι για λίγους.
Τα λέμε κάθε μέρα και όσοι έχουμε ματώσει και συνεχίζουμε να ματώνουμε, τα έχουμε κάθε μέρα στο μυαλό μας.
Γιατί η κάθε μέρα γίνεται βασανιστική μέχρι να τελειώσει και να πούμε “ουφ!τα καταφέραμε και σήμερα.Ευτυχώς είμαστε ακόμα ζωντανοί και καλά, παρόλα τα ζόρια”.
Θα αναφερθώ μόνο στους απόντες, τους νεκρούς.
Τους δολοφονημένους.
Για όλους όσους δεν πρόλαβαν να γεράσουν, για όσους δεν αφήσατε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, για όσους τους πήρατε την ελπίδα και την κάνατε λεπίδα που τους πήρε τη ζωή.
Θα μιλήσω μόνο για αυτούς που αποφασίσατε εσείς που κυβερνάτε και κυβερνήσατε στο παρελθόν, να τους αφαιρέσετε τη ζωή.
Γιατί έτσι γουστάρετε …
Και επειδή έτσι γουστάρετε και τώρα , προσπαθείτε να μας πείσετε ότι οι υποκλοπές είναι το φλέγον ζήτημα.
Εεεε λοιπόν όχι!
Το φλέγον ζήτημα πρωτίστως είναι οι νεκροί μας.
Οι δολοφονημένοι από σας!
Και την ώρα της κάλπης, μέσα στο παραβάν, όσοι έχουμε καρδιά και συναισθήματα, όλοι οι αδικοχαμένοι θα είναι δίπλα μας, για να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι τους σκοτώσατε!
Θα νιώθουμε την αύρα τους που θα μας υπενθυμίζει, ότι η ψήφος μας μπορεί να γίνει δολοφονικό όπλο.
Το χέρι μας θα το κρατούν αυτές οι ψυχές, για να μην έχουμε άλλους νεκρούς.
Για να μη κλάψουν άλλες μάνες.
Για να μην κλάψουν αλλά παιδιά.
Και την ίδια στιγμή που κάποιοι μυξοκλαίνε γιατί τους κρυφάκουσαν, σαν αυτό να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, κάποιοι αγκάλιασαν τον θάνατο με το ζόρι και κάποιοι άλλοι σπαράζουν πάνω από τα μνήματα.
Και είναι πολλά τα μνήματα για να ασχοληθούμε με τους κοριούς σας….
Δεν ξεχνάμε ό,τι και αν κάνετε, δεν ξεχνάμε!!
