Εχω τη συνήθεια τόσα χρόνια που γράφω να μιλάω στους φίλους με ειλικρίνεια. Πολλές φορές αυτό κοστίζει. Αυτή τη στιγμή όπως και αρκετοί άλλοι αναρωτιέμαι τι μπορούμε να κάνουμε για να βγούμε από το σκοτάδι που έχει πέσει πάνω από τα κεφάλια μας, σαν ένας μόνιμος εφιάλτης. Θα μιλήσω λοιπόν εκθέτοντας τους δικούς μου προβληματισμούς.
Θυμάστε εκείνο το παλιό ανέκδοτο, ποιο είναι το άκρον άωτον της γκαντεμιάς? Να είσαι μαύρος, να την έχεις μικρή και να μην ξέρεις μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή λοιπόν εγώ είμαι από εκείνους που θέλουν να δουν τα μνημόνια να γίνονται κομμάτια, θέλω να δω τη πατρίδα μου να βγαίνει από τις στάχτες της, το λαό να σηκώσει περήφανα το κεφάλι και να απαιτήσει την ελευθερία του, αλλά δεν υπάρχει μέσα μου το σύνθημα Ορθοδοξία ή Θάνατος.
Ολα τα συστημικά κόμματα, δεν έχουν θρησκειά, δεν έχουν πατρίδα, δεν ενδιαφέρονται καν αν οι έλληνες εξαφανιστούν ακόμα κι από το χάρτη, δεν τους νοιάζει αν ξεπουληθεί ολόκληρη η πατρίδα αρκεί να είναι καλή η μπίζνα. Από την άλλη μεριά τα αντισυστημικά κόμματα, κινήματα, ανεξάρτητοι υποψήφιοι κλπ. μαζί με τις φωνές που υψώνουν για την σωτηρία της πατρίδας, με περηφάνεια διαλαλούν πως είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Δεν μενει να δω κάποια στιγμή και το διάδοχο του ακυρωμένου από τον ελληνικό λαό θρόνο να κατεβαίνει με το άλογο και να φωνάζει πως πάει να πάρει τη πόλη και πλήθη να φωνάζουν ζήτω ο βασιλεύς!!
Μου θυμίζει η εποχή μας, βυζαντινούς καιρούς, όπου οι έλληνες εθνικοί είτε σφαγιάζονταν, είτε έβαζαν νερό στο κρασί για να επιβιώσουν. Ομως αν σκεφθούμε σοβαρά, πόσο θα μπορούσε να επιβιώσει στην Ελλάδα του σήμερα, στον αντισυστημικό χώρο, ένα κίνημα, κόμμα, συνασπισμός ή ότι άλλο αν έλεγε πως δεν έχει για λάβαρο την ορθόδοξη πίστη?
Κι όσοι δεν ανήκουμε σε αυτή τη πίστη πρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας? Τι είναι ΧΡΗΣΙΜΟ να κάνουμε αυτή τη στιγμή? Να μείνουμε αμέτοχοι, αφήνοντας τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους με εμάς απόντες ή να υποστηρίξουμε το λιγότερο κακό? Και για μιλήσω ακόμα πιο ξεκάθαρα, δεν έχω πρόβλημα με την πίστη κάποιου ανθρώπου, αυτό που όλη μου τη ζωή πολέμησα και θα συνεχίσω να το κάνω είναι οι συμμορίες των ιερατείων. Αυτές οι επιχειρήσεις που στο όνομα του κέρδους τους, της εξουσίας τους και των παιχνιδιών θρόνου, έχουν εξοντώσει ολόκληρους πληθυσμούς πάνω στη γη.
Και για εμάς τους έλληνες ήταν η ταφόπλακα της σπουδαιότερου πολιτισμού που έχει αναδείξει το ανθρώπινο γένος, εκτέλεσαν όλα εκείνα που είναι τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπινου πνεύματος, η ελευθερία, ο πλούτος της γνώσης, η αντίληψη των άπειρων κόσμων που ο άνθρωπος καλέστηκε να ερευνήσει. Εκείνοι που θόλωσαν και κρατούν ακόμα θολωμένα τα μυαλά τον ανθρώπων μέσα σε ένα “αφύσικο” πολιτισμό και μια συνεχόμενη κυρίαρχη βαρβαρότητα.
Μπορώ λοιπόν να ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΩ με τους σκοταδιστές και τους αργοιραμοιβούς συνεργάτες τους? Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο δίλημμα. Η υποταγή των συμπολιτών στους τυράννους δεν είναι κάτι που προέκυψε έτσι αυθόρμητα. Η υποταγή, το σκύψιμο του κεφαλιού, το προσκύνημα είναι κάτι που έχει περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο, μια εκπαίδευση στο ρόλο του δούλου. Θα μου πείτε όμως και οι ήρωες της επανάστασης μας βάλανε τα λάβαρα της ορθοδοξίας μπροστά και ορμήσανε στη μάχη. Ομως υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που δεν αναφέρεται τόσο συχνά. Τα πρώτα όπλα τα στήσανε στο κρόταφο εκείνων που θέλανε ακόμα να κάνουν “δουλίτσες” με τον εχθρό και τους ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΑΝ να σηκώσουν τα λάβαρα. Σήμερα οι “πατριώτες” όταν έρθει η ώρα θα στήσουν ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΘΥΝΟΥΣ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ ή είναι γιαλατζή πατριώτες?
Ανάμεσα στο συρφετό του παπαδαριού έχω δει παππάδες λεβέντες που ναι αγαπάνε τη πατρίδα και τον άνθρωπο, κι ανάμεσα στους συμπολίτες μου είναι χιλιάδες που προσπαθούν να ορθώσουν το ανάστημα κι ας κάνουν το σταυρό τους. Με όλους αυτούς δεν είμαι εχθρός, είναι αδέλφια. Αυτή τη στιγμή έχουμε κοινό εχθρό. Οχι τον πιστό ή τον άπιστο, αλλά εκείνους που δεν έχουν καμμιά πίστη, κανένα συναίσθημα για την ανθρώπινη δυστυχία, κανένα έλεος για το ανθρώπινο είδος.
Ακόμα και να θέλαμε να κερδίσουμε πίσω το χαμένο χρόνο και να αναδειχτεί κάποια στιγμή ο πλούτος του ελληνικού πνεύματος, αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε σε μια πατρίδα που θα έχει εξαφανιστεί, και με ένα λαό που θα σέρνεται αλυσοδεμένος, οπότε ναι το πρώτο βήμα είναι να εκθρονίσουμε τους τυράννους τους απάτριδες, που ονειρεύονται ένα κόσμο που όχι μόνο δεν θα υπάρχουν τα ιδεώδη που οι έλληνες θέλησαν να δωρίσουν στην ανθρωπότητα, αλλά ένα κόσμο που η λέξη ελευθερία θα καταργηθεί από όλα τα λεξιλόγια, βυθίζοντας τον άνθρωπο στη κόλαση που τόσο λατρεύουν.
Ναι πρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας και να συμπορευτούμε με ότι ο καθένας κατά συνείδηση θεωρεί πως μπορεί να είναι καλύτερο, ακόμα κι αν δεν ταιριάζει στα χνώτα μας. Πρέπει να κάνουμε “δοκιμές αντίστασης” γιατί χανόμαστε. Οσο για όλους εκείνους που φωνάζουν πως με κανέναν δεν πρέπει να είμαστε γιατί είναι όλοι προδότες, που φωνάζουν πως ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει έξω από όλο αυτό το στημένο παιχνίδι, τους ρωτώ? Που είστε? Είστε κάπου εκτός πληκτρολογίων? Ετοιμάζετε κάτι και δεν το ξέρουμε?
Αν οι ήρωες μας περίμεναν κάποιον άλλον να καθαρίσει, θα ήμασταν σκλάβοι πολύ νωρίτερα από ότι κατέγραψε η γνωστή ιστορία. ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ. Είναι απαραίτητο να ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΟΥΝ όσοι αγαπάνε αυτή τη πατρίδα, όσοι θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχει ΕΛΛΑΔΑ. Αν καταφέρουμε να διώξουμε τους κακομούτσουνους αλλοδαπούς που υποδύονται τους έλληνες, θα έχουμε την ευκαιρία να ελπίσουμε πως στο μέλλον ένα διαφορετικό πνεύμα θα βρει χρόνο και τόπο να γεννηθεί και να φωτίσει την όμορφη πατρίδα μας. Εχθρός μας αυτή τη στιγμή είναι όποιος ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ είναι ανθέλληνας. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά και το έγκλημα που διαπράττει και το χαίρεται.
Φωνή λοιπόν σε όσους θέλουν να ΕΝΩΣΟΥΝ και όχι να ΔΙΑΙΡΕΣΟΥΝ. Και αν προδοθούμε ξανά? Δεν θα είναι η πρώτη φορά, αλλά , και αυτό απευθύνεται στους προδότες, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥΣ.
Και αν ακόμα υπάρχει το ένστικτο μέσα μας, θα βρούμε το δρόμο.