Ταξίδευαν οι λέξεις εκείνο το απόγευμα και οι ιστορίες, μικρές παρέες παιδιών, ξεχύνονταν γύρω από ένα χρυσαφένιο παλάτι ονείρων για να ανταμώσουν τον βασιλιά ήλιο, λίγο πριν παραιτηθεί από της μέρας την παντοδυναμία.
Άκουγες το νερό να κυλάει καθώς τα αστέρια έπεφταν τραγουδώντας στο κενό ενός ουρανού που άνοιγε για να υποδεχτεί την θεϊκή νύχτα του καλοκαιριού, ανάμεσα σε χιλιάδες νεράιδες που φτερούγιζαν πάνω από τα αντιφεγγίσματα μιας απέραντης θάλασσας αναμνήσεων που καλούσε με έναν γλυκό σιωπηλό μα και θλιμμένο τρόπο τις γοργόνες να ανέβουν όσο πιο γρήγορα από τα έγκατα του βυθού για να φέρουν το μήνυμα της ζωής…
Μιας ζωής όχι σαν αυτή που γνωρίζουμε , αλλά μια άλλη …μη ορατή σε εκείνους που εξόρισαν το παιδί μέσα απ’ την ψυχή τους..
Μιας ζωής που τα χρώματα, οι λέξεις και οι μουσικές γίνονται ένα για να υμνήσουν για μόνο μια βραδιά ότι εχάθη άδικα στο πέρασμα του χρόνου…
Μιας ζωής που μετράει αντίστροφα απ’ την ορθή γωνία της ευτυχίας μέχρι η φυγή να γίνει επιστροφή, μέχρι το τέλος να γίνει αρχή, μέχρι εγώ να γίνω εσύ κι εσύ να πετάξεις ελεύθερα σαν ένα άσπρο περιστέρι στο χρυσαφένιο πέλαγο μιας νιότης αιώνιας …μέσα στην δική μου καρδιά…
Υ.Γ το κείμενο μου περιγράφει τα ιερά σημεία του τόπου μου… της Νεμέας.. Ως μουσική υπόκρουση επιλέγω το Βαλς των χαμένων ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι και το Καράβι με την Μαρία Δημητριάδη…
