Γράφει ο Σταυριανόπουλος Θεόδωρος*
Πενήντα χρόνια μας χωρίζουν από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Πενήντα χρόνια μετά, η Εξέγερση του Πολυτεχνείου ως μνήμη συνεχίζει να φωτίζει τα σκοτάδια απλώνοντας πολλαπλά μηνύματα στην κοινωνία.
Η επέτειος μιας από τις πιο μεγάλες στιγμές στη μεταπολεμική ιστορία μας εξακολουθεί να εμπνέει τη νεολαία και το λαό, και να κατευθύνει τους αγώνες μας για ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Το Πολυτεχνείο παραμένει άσβηστη και φωτεινή μνήμη, αλλά ταυτόχρονα και βίωμα και ζώσα πραγματικότητα ακόμα και για τις γενιές που δεν το έζησαν. Ο Νοέμβρης του 1973 υπήρξε το ορμητικό ξέσπασμα φοιτητών και λαϊκών δυνάμεων ενάντια στην αμερικανόδουλη δικτατορία.
Με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, βρήκαν τη συνέχειά τους το έπος του 1940-41, η Εθνική μας Αντίσταση και οι αγώνες που ακολούθησαν για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Γι’ αυτό το λόγο το Πολυτεχνείο σε πείσμα των καιρών και των καιροσκόπων δεν μπαίνει στο Μουσείο. Παραμένει , πάντα επίκαιρο, ανατρεπτικό και επαναστατικό. Ανήκει στο σήμερα και όχι στο χτες.
Το Πολυτεχνείο «δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής» του λαού μας. Υπήρξε το αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων φοιτητών, νεολαίας, αγροτών και άλλων εργαζομένων κατά της φασιστικής χούντας.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήταν η μεγάλη έκρηξη που αφύπνισε τη λαϊκή συνείδηση, γι’ αυτό και έγινε πηγή έμπνευσης, πόλος έλξης και συσπείρωσης για πολλούς εργαζομένους.
Ο ξεσηκωμός της νεολαίας στο Πολυτεχνείο ανέδειξε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας, όπως της Εθνικής Αντίστασης, των διεκδικήσεων της γενιάς του 1-1-4, αλλά και των κινημάτων που είχαν ξεσπάσει στην Ευρώπη, όπως του Μάη του ’68 στη Γαλλία.
Όσοι αναπολούν εκείνες τις μεγάλες στιγμές της ανιδιοτέλειας, της αυτοθυσίας, όσοι φέρνουν στη μνήμη τους την ορμητικότητα ενός δυναμικού κινήματος, που συνδύαζε το αυθόρμητο στοιχείο με την πολιτική ωριμότητα και το οργανωμένο, στέκονται συχνά με σκεπτικισμό μπροστά στη σημερινή πραγματικότητα, στην κρίση των αξιών και των οραμάτων, που φαίνεται να κυριαρχεί. Σε παγκόσμιο επίπεδο οι δυνάμεις του κεφαλαίου απεγνωσμένα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που προκάλεσαν για να επιτείνουν τη λιτότητα και τις κοινωνικές περικοπές και να μετακυλήσουν την κρίση στις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις και τα λαϊκά στρώματα. Οι εργαζόμενοι, όμως, δεν χρωστάνε τίποτε και σε κανένα.
Από τις κοινωνικές ελίτ διασπαθίζεται ο κοινωνικός πλούτος σε βάρος των φτωχών χωρών και ανθρώπων με μια πολιτική που ξανά φέρνει τον πόλεμο, εντείνει την εκμετάλλευση, απλώνει την πείνα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Όμως οι δυνάμεις που κρύβει ο λαός και η νεολαία είναι αστείρευτες και τα ξεσπάσματά τους θα είναι συχνά και απρόβλεπτα, θα είναι αυτά ακριβώς που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε παθητικοί, αδρανείς και απαισιόδοξοι.
*Σταυριανόπουλος Θεόδωρος
Μαθηματικός-MScΗθ. Φιλοσοφίας