Πώς να περιγράψεις την γλυκιά μελαγχολία της φύσης, την ώρα που η μέρα σαν μια μεγάλη σκηνή θεάτρου κλείνει τις κουρτίνες αποχαιρετώντας τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων ανθρώπων πού χάνονται στα χρώματα ενός ουράνιου θόλου που σκεπάζει μια πόλη με ιστορία αιώνων…
Μια πόλη του Οίνου, του Μύθου και της Ιστορίας …Νεμέα.
Υ.Γ χαρίζω αυτή την μικρού μήκους ταινία που γύρισα σήμερα το απόγευμα όπως και κάθε άλλη που γυρίζω κατά καιρούς, σε όλους εκείνους που δεν είχαν την τύχη να γευτούν αυτό το μοναδικό Νεμεάτικο τοπίο μιας πόλης με ιστορία αιώνων …
Πιστέψτε με τα όσα καταγράφω εδώ και χρόνια είναι το ελάχιστο σε ένα σύμπαν εικόνων και ιστοριών που συνοδεύουν την Νεμέα ,την δική μας Νεμέα αυτή που δεν μπορεί να οριστεί μονάχα με τα μάτια γιατί χρειάζεται και η ψυχή που μόνο αυτή μπορεί να ακούσει ακόμη και τις σιωπές, τις παύσεις, τις αδυναμίες, το παράπονο σε ένα δακρυσμένο πρόσωπο ενός αρχαίου αμφορέα …
Δείτε το video εδώ