Κάπου διάβασα πως ”είμαστε ότι αλλάζουμε και το κάνουμε γι’ αυτό που είμαστε..”.
Επειδή λοιπόν ο χρόνος είναι σαν ένα παιχνίδι εγκλωβισμένο μέσα σε μια παλιά βιτρίνα…όπως τα όνειρά μας (όσα πιά έχουν απομείνει), ήρθε ο καιρός να σπάσει η βιτρίνα και τα θρύψαλα αυτής να γίνουν οι προάγγελοι μιας αλλαγής όπου η αναλγησία της εξουσίας των ολίγων να είναι η εξαίρεση σε μια ζωή πού θα διεκδικεί και θα ορίζει το δίκαιο, ως δίκαιο των πολλών σε μια κατεχόμενη χώρα όπου η ελπίδα οδηγείται κάθε πρωί ένα ακόμη βήμα προς το εκτελεστικό απόσπασμα…σε μια κατεχόμενη χώρα όπου οι αριθμοί ευημερούν έναντι των ανθρώπων…σε μια κατεχόμενη χώρα πού κάποτε ήθελε να ναι ελεύθερη…αλλά πού έμαθε με τα χρόνια να διοικείται από ραγιάδες, αξιωματούχους και εκτελεστές τού δημοσίου συμφέροντος , πού έμαθε να καταργεί το Σύνταγμα, και να γεννά νόμους και διατάγματα κατά παραγγελίαν.. μίας καταρέουσας Ευρώπης τραπεζιτών και χρηματιστών.
Πού έμαθε με τα χρόνια πως δεν χρειάζεται αρετήν και τόλμη η δουλεία κι έγινε ραγιάς ο μέχρι τότε ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης και ο ραγιάς συνήθεια και η συνήθεια νόμος .. παράνομος και καταχρηστικός ενός κατ’ όνομα κράτους πού δεν ορίζει ούτε τα σύνορα του, ούτε τις αποφάσεις του, ούτε την ευημερία των πολιτών του.
Και όπως λεν όταν η συνήθεια γίνει μέρος της ζωής του καθενός , τότε γίνεται η δευτέρα φύσις του ανθρώπου και τον ορίζει μέχρι τον θάνατό του, θάνατο χωρίς επιστροφή, χωρίς Ανάσταση, χωρίς Ανάταση, χωρίς μέλλον και προοπτική.
Αντισταθείτε...όπως θα λέγε κι ο ποιητής, γιατί είναι άλλο να ξυπνάς εσύ ως δούλος που το επέλεξες κάποτε σαν τρόπο ζωής υπηρετώντας τους καταστροφείς σου κι άλλο να ξυπνούν δούλοι τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου πού δεν έφταιξαν σε τίποτα, πού δεν συνέφαγαν, ούτε συνέπραξαν στην καταστροφή και στην υποδούλωση μιας κάποτε περήφανης χώρας πού αγωνιζόταν για Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Εθνική Ανεξαρτησία.
