Σήμερα είχα την ευτυχία να υποδεχτώ εδώ στην Νεμέα , στο χώρο όπου δρω και εργάζομαι, μια σεμνή μορφή τού πολιτισμού μας , μια καρδιακή φίλη, την Μαργαρίτα Θεοδωράκη, ένα παιδί, ένα κορίτσι (όπως είναι ο τίτλος στο εξώφυλλο του βιβλίου της-Αναμνήσεις ενός κοριτσιού) στο σώμα μιας γυναίκας που παλεύει εδώ και χρόνια όπως χαρακτηριστικά γράφει , με τούς δαίμονες της.
Η Μαργαρίτα σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο ”Sorbonne Paris VIII” στη Vincennes, είναι επικεφαλής τής Λαϊκής Ορχήστρας ”Μίκης Θεοδωράκης” που ως στόχο έχει τη διάδοση τής μουσικής του σύνθετη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό , είναι υπεύθυνη των εκδόσεων ”Ρωμανός” που έχουν ως αντικείμενο την έκδοση και προβολή των Απάντων των μουσικών έργων του πατέρα της, μα κυρίως η Μαργαρίτα είναι ένας σπουδαίος ,καλοσυνάτος και δοτικός άνθρωπος που δεν έχει ανάγκη από την δύναμη της οποίας εξουσίας, τους περισπούδαστους λόγους των επιφανών , τις κενές περιεχομένου τελετές ,τον καθωσπρεπισμό μιας αστικής τάξης που χρησιμοποιεί τον πολιτισμό όχι ως ανάγκη αλλά ως …αξεσουάρ μιας πολυδάπανης ζωής .
Έμαθε στην ζωή της να παρατηρεί, να ακούει, να χαίρεται με την χαρά των άλλων ,να διακρίνει και να εξορίζει το δικό της ”εγώ” που σαν ένα καλοκαιρινό αεράκι διασχίζει τις θάλασσες και τους ξένους τόπους για να φέρει το μήνυμα μιας ατέρμονης αγάπης που ξεκινάει από το σπίτι των παιδικών της χρόνων και ξεχύνεται στο σύμπαν ως ένα σπάνιο φάρμακο που θεραπεύει, γιατρεύει τον πόνο, την έλλειψη, τον φόβο των άλλων με ένα ανά χείρας Άγιο φως που εδρεύει στην δική της ψυχή ,ως φως εκ του φωτός μιας ανώτερης δύναμης που μεγαλουργεί μέσα από την σιωπή ,την αγία σιωπή της μνήμης των αφανών..
