Βράδυ…αργά, μεταμεσονύχτια, την ώρα που κυριαρχεί η σιωπή, η γαλήνη και η αβεβαιότητα του μοιραίου, του απρόβλεπτου και του αγνώστου, σ ένα σύμπαν που διαρκώς διαστέλλεται.
Το μικρό τρακτέρ ανεβαίνει μουγκρίζοντας και αγκομαχώντας την ανηφόρα της εκκλησίας των Εισοδίων.
Πίσω στο αναβατόριο χαλαρά βαλμένο ένα πι και δίπλα στη θέση τού οδηγού σχεδόν πάνω στο μεγάλο φτερό , ένα μπαστούνι με ενσωματωμένο φακό, λοξά βαλμένο για να μην πέσει και σπάσει.
Βοηθήματα βάδισης για το αδύναμο σώμα του παλιού αθλητή.
Στη θέση του οδηγού, ο Βαγγέλης…ο δικός μας Βαγγέλης , ο γείτονας, το καλύτερο παιδί όπως θα τραγούδαγε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που εδώ και χρόνια μετά την σύνταξή του , ζούσε από επιλογή, ζωή κοσμοκαλόγερου, διατηρώντας όμως πάντα .. δίπλα κι από μακριά , τους καρδιακούς του φίλους, την οικογένειά του κι ένα ποτήρι κρασί πάντα γεμάτο έτοιμο να το τσουγκρίσει με εκείνους πού αισθανόταν πως θα καταλάβουν τα μέσα του που άλλοτε ήταν σαν μια αγριεμένη θάλασσα κι άλλοτε σαν μια νύχτα Αυγούστου με πανσέληνο.
Τα χρόνια περνάγανε κι εκείνος μέσα στον μικρόκοσμο του ταξίδευε με τον δικό του τρόπο όπως οι παλιοί ναυτικοί σε πολύχρονα ταξίδια που αδυνατούσες να διακρίνεις την αρχή, τη μέση και το τέλος, ζώντας ανάμεσα σε κύκλωπες και Λαιστρυγόνες του μυαλού έχοντας στο προσκέφαλο τους Αγίους κάτω από ένα εικονοστάσι με αχνό από το καντηλάκι φωτισμό.
Προχθές όμως το μεσημέρι, δύο μέρες μετά τα γενέθλια του, έφυγε αθόρυβα προσευχόμενος ,καθώς ανέμενε το ασθενοφόρο στο Κέντρο Υγείας Νεμέας , μετά του αδερφού του, για να τον μεταφέρει λόγω της σοβαρότητας της υγείας του σε κεντρικό νοσοκομείο του νομού.
Βλέπεις τον πρόλαβαν οι Άγγελοι και οι Άγιοι που τους αναζητούσε μια ζωή στις εκκλησίες, στις διδαχές των μοναχών και στα βιβλία .
Ο Βαγγέλης, ήταν ένα πρόσωπο αγαπημένο από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που αλώνιζε την γειτονιά χαρούμενος , γελαστός , δραστήριος ,καλοσυνάτος όπως άλλωστε όλη του η οικογένεια, ο πατέρας του ο κυρ Γιώργης (πρακτικός κτηνίατρος ) ,η γλυκιά φιλόξενη μάνα του ,η κυρά Ντίνα ,και τα αδέρφια του ,ο Τάκης (οδοντίατρος)και η Αντωνία ( νοσηλεύτρια).
Όλοι τους αναπόσπαστο κομμάτι μιας ευρύτερης οικογένειας όπως ήταν κάποτε οι παλιές γειτονιές που μοιράζονταν την χαρά και την λύπη.
Ο Βαγγέλης , ο Γοργοπόδαρος ιπτάμενος δρομέας που κέρδιζε ανελλιπώς το χρυσό μετάλλιο στους μαθητικούς αγώνες που γίνονταν στην Κόρινθο στα 400 και στα 800 μέτρα και που στα γυμνασιακά μας χρόνια θαυμάζαμε στα διαλείμματα, όταν έπαιρνε φόρα και εκτινασσόταν πάνω από το ”ιππικό εφαλτήριο” κάνοντας ένα γύρισμα επικίνδυνο στον αέρα πριν προσγειωθεί στο πλαστικό στρώμα, αποσπώντας τα χειροκροτήματα και τον θαυμασμό όλων, ήταν ένας μικρός ήρωας σαν εκείνους από τα κόμικς τής εποχής.
Μετ’ έπειτα ακολούθησε καριέρα αστυνομικού, όπου την έκλεισε με την τελευταία του μετάθεση στο Άγιον Όρος , όπου έγινε και η αιτία να αλλάξει την έως τότε ζωή του, αρνούμενος κατά μεγάλο μέρος τα εγκόσμια.
Στην ζωή του, είχε την τύχη να περάσει μια υπέροχη γυναίκα η Αθήνα, που του χάρισε δύο αγόρια , που κληρονόμησαν τα καλά του στοιχεία ,αυτά που τον έκαναν ιδιαίτερο, ανθρώπινο και δοτικό όταν σε κοίταζε βαθιά στα μάτια , την ώρα της ανακωχής του με τούς δαίμονές του, προσπαθώντας μέσα από τον Γολγοθά του ,να ανακαλύψει το φως το άσβεστο μιας ανώτερης δύναμης που κυριαρχούσε στο σώμα, στη σκέψη και στην ψυχή του…
Κάπου εδώ όμως κλείνει και η αυλαία τού φίλου μας ,στην μικρή μας γειτονιά, που όλο μικραίνει ,καθώς από το βάθος ακούγεται το.. ”Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη στην Αριστοτέλους που γερνάς”..
Παραμένουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι παλιές φωτογραφίες, οι φωνές των παιδιών του 70 ,ένα δάκρυ και μια υπόσχεση …όχι δεν θα ξεχαστείς…
Καληνύχτα Βαγγέλη
Καληνύχτα καλέ μου γείτονα…
