Ζούμε πλέον σε μια άλλη Ελλάδα χωρίς ανθρωπιά, χωρίς αρχές και αξίες (από εκείνες που ελευθέρωναν κάποτε πατρίδες και έκαναν τους ανθρώπους να στέκονται απέναντι στα πολυβόλα των φασιστών χωρίς μαντήλι στα μάτια ) χωρίς ευγένεια, χωρίς συμπόνια για τον αδύναμο , χωρίς σεβασμό στον γέροντα και αλληλεγγύη στον κατατρεγμένο .
Μια Ελλάδα της βίας, της νοθείας, των μικρών έργων που παρουσιάζονται ως μεγάλα, των ελάχιστων που προβάλλονται ως μέγιστοι, της αχαριστίας , της αλητείας, της αερολογίας, τής φανφάρας, τής υπεροψίας ,των μικρών θεών (βλπ. πολιτικών) που αγορεύουν απαγορεύοντας, στα πλατό που στήθηκαν επί πληρωμή από τους στιβαρούς χορηγούς τους πού ανταλλάσσουν το δίκαιο και την ψήφιση νόμων, με ακίνητα , μετοχές και μετρητά σε τηλεοπτικές εκπομπές με θέμα την ”ανάπτυξη” ,την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την ευρωπαϊκή προοπτική τής χώρας…(τραγική ειρωνεία το ξεραμένο αίμα των παιδιών πάνω στις σιδερένιες ράγες του τραίνου, η μαχαιρωμένη νέα γυναίκα έξω από το αστυνομικό τμήμα).
Άχρηστοι μεταξύ αχρήστων ,ελάχιστοι μεταξύ ελαχίστων, σκληροί , επιπόλαιοι, απάτριδες ,κομπλεξικοί,
ολιγαρχικοί και μορφωμένα αδαείς, ομιλούντες επαρκώς την Αγγλική ,αλλά ουδόλως την Ελληνικήν ( αυτή του Ρήγα, του Σολωμού, του Μακρυγιάννη, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου) την οποίαν καταργούν και απαξιώνουν συστηματικά με πάθος Λατίνου εραστή.
Η όποια εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα και ο όποιος κανόνας σηματοδοτεί το τέλος της Πομπηίας μετά των επιφανών κατοίκων αυτής.
Βεβαίως αυτή η εξαίρεση δεν αφορά επ’ ουδενί την εξουσία και τούς συμμετέχοντες εις αυτήν…που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με το πρόσχημα της <<προστασίας>> του πολίτη , παραβιάζει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στο βωμό του κέρδους, γιατί αυτό το κυνήγι του κέρδους μέσω των υψηλών προστίμων για κάθε τι από το ελάχιστο έως το μέγιστο, ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν την δύναμη να το πληρώσουν αποδεικνύει ότι αυτοί οι οραματιστές <<ανθρωποφύλακες >> δεν ενδιαφέρονται ουδόλως για να αποκαταστήσουν τα υποτιθέμενα λάθη μας, αλλά για να εισπράξουν το αντίτιμο για να ενισχυθεί το ταμείο μιας διαλυμένης και προβληματικής οικονομίας (που όλως τυχαίως περνούν αυτοί καλά και οι άλλοι χειρότερα) σε μια εικονική δημοκρατία που έχει μετεξελιχθεί σε μια διαρκή τρομοκρατία των πολλών ,όχι βεβαίως αυτών που θα έπρεπε( βλπ. την κάθε είδους παραβατική ομάδα που εκτελεί εν ψυχρώ μέρα μεσημέρι) ,αλλά αυτών που ούτως ή άλλως είναι συνεπείς στην καθημερινότητά τους και που έχουν καταλήξει να είναι οι ”συνήθεις ύποπτοι” για ένα σύστημα πού αφού δεν μπορεί να πιάσει τους άλλους (τους αποδεδειγμένα παραβάτες με τις υψηλές οφειλές στο κράτος)πιάνει αυτούς δηλ. τους αφελείς πλην τίμιους που αναζητούν ακόμη το δίκαιο στα θεσμοθετημένα όργανα μιας ανύπαρκτης, επιπόλαιης , επικίνδυνης και καταστροφικής διοίκησης κάποιων υψηλόβαθμων γραφειοκρατών χαρτογιακάδων που αμείβονται με υψηλά βαλάντια, βγάζοντας δεκάρικους λόγους για την ανισότητα των μισθών και των συντάξεων… που όλως τυχαίως και εδώ έχουν πράξει τα δέοντα για να μην χαίρουν οι άνθρωποι αυτά που θα έπρεπε να αντιστοιχούν στην εργασία τους.
Καταλήγω λοιπόν σ’ αυτό που με μεγάλη σοφία , είχε πει κάποτε ο μουσικοσυνθέτης Γ. Ζουγανέλης, για κάποιον που τον είχε πατήσει και που περιγράφει επαρκώς τα τεκταινόμενα της σύγχρονης Ελλάδας της κατά το ήμισυ με το μπαλωμένο φράκο και κατά το υπόλοιπο με την λερωμένη φουστανέλα από τα γκουρμέ εδέσματα ..τα συνοδευτικά των υπουργικών συμβουλίων… <<Αγαπητέ συγγνώμη που με πάτησες >>
