Η πρώτη βόλτα με το κόκκινο ποδηλατάκι μου στη γειτονιά μας …στη γειτονιά του ονείρου…ήταν η πρώτη μου απόπειρα να αποδείξω ότι μπορώ να ”πετάξω” σαν εκείνα τα πουλάκια στη φωλιά που αδημονούν ν’ ακολουθήσουν τις ιπτάμενες αναζητήσεις των γονιών τους … ήμουν μικρός…πολύ μικρός.. πολύ πριν πάω σχολείο…κάτω από το βλέμμα της μάνας μου … ενώ παράλληλα ο αγαπημένος μου ξάδερφος μεγαλύτερος μου, με περίμενε για να παίξουμε σ’ ένα δρόμο που είχε την ηρεμία του κι ανθρώπους που κοντοστέκονταν για να ανταλλάξουν μια κουβέντα από καρδιάς.. έτσι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια …και για να πιαστεί ξανάτο νήμα της ζωής που άλλοτε έρχεται κι άλλοτε φεύγει σαν το κυματάκι. στην ακροθαλασσιά…
Με εκείνο το ποδηλατάκι το τρίτροχο, δώρο του παππού μου …είναι σαν να σ ακούω ξανά…να μου λες με εκείνη την βελούδινη φωνή… πρόσεχε…μην απομακρύνεσαι.. και συγχρόνως να γελάς με την προσπάθειά μου να σε παρακούσω για να πάω λίγο μακρύτερα…βλέπεις ο Ίκαρος ήθελε πάντα το πιο ψηλά…κανένα όμως παιδί ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τα όρια…τα όρια δεν είναι για τους πολύ μικρούς, αλλά για τους πολύ μεγάλους που έμαθαν, κατάλαβαν και αποσύρθηκαν σε μια γωνιά ταπεινωμένοι….
Όμως τώρα ,θέλω εγώ να σου φωνάξω να προσέχεις…όπου και να σαι…γιατί εσύ εδώ και χρόνια απομακρύνθηκες άθελά σου μια κάποια μέρα για την γειτονιά των αγγέλων… κι αυτός ο δρόμος…ο δικός σου δρόμος στην οδό Φλοιούντος… έπαψε να είναι ο ίδιος …έπαψε να φιλοξενεί την δική σου φωνή της καρτερίας…να προσέχεις λοιπόν … να προσέχεις όπου και να σαι …είναι πολύτιμα τα φυλαχτά μας…και συ είσαι ένα απ’ αυτά…
Υ.Γ Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στην ιστορική πλατεία της Γούβας στην οδό Φλοιούντος, όπου ήταν το εμπορικό κέντρο της παλιάς Νεμέας. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι τα εξής: πάνω στο τρίτροχο ποδηλατάκι εγώ (Τέλης Καλλής), πιο πίσω στο κέντρο ο αγαπητός μου ξάδερφος Νίκος Δαλιβίγκας και δίπλα του η μάνα μου Βασιλική Μπούφα- Καλλή. Σε όλο το μάκρος του δρόμου βρίσκονται διάσπαρτοι οχτώ άνθρωποι ,άλλοι μιλούν μεταξύ τους άλλοι προχωρούν πηγαίνοντας κάπου…Προφανώς είναι Κυριακή, ο ξάδερφός μου όπως πάντα τότε την Κυριακή φοράει τα καλά του, άσπρο πουκάμισο ,γραβατούλα με λάστιχο, πουλόβερ πλεκτό, κοντό παντελόνι και παπούτσια μαύρα λουστρίνια. Εγω φοράω αποκριάτικη στολή και η μητέρα μου είναι εκεί εν ώρα εργασίας προφανώς και εν ώρα διαλείμματος να μας προσέχει.
Στο σημείο όπου είναι τα τρία ξύλινα καφάσια από μπίρα ΦΙΞ (Αντιπρόσωποι Νεμέας Αφοί Αθανασόπουλοι) ήταν το εστιατόριο του παππού και του πατέρα μου Γεωργίου Αριστοτέλους Κάλλη ,που λειτούργησε από προπολεμικά έως το 1969,όπου ο πατέρας μου άνοιξε το βιβλιοπωλείο .Δεξιά του εστιατορίου ήταν το Εμπορικό του Νικολάου Σταματοπούλου, δεξιά ήταν ένα Εμποροραφείο και το Παντοπωλείο του Χαράλαμπου Παρασκευόπουλου , ακριβώς απέναντι ήταν το Παντοπωλείο του Αργύρη Μητσόπουλου. Ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος καταστήματα πάσης φύσεως…Σήμερα δυστυχώς έχουν απομείνει ελάχιστα .Στο σημείο ακριβώς αυτό όπου είναι ο ξάδερφος μου που με περιμένει να παίξουμε ,ο ίδιος έχει ένα από τα ωραιότερα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ .
Ο πολυσύχναστος όμως αυτός δρόμος τίποτα δεν θυμίζει απ’ την παλιά του αίγλη. Τα περισσότερα από εκείνα τα όμορφα καταστήματα έχουν κλείσει ,πολλά απ’ αυτά παραμένουν εξωτερικά ίδια όπως ήταν τότε. Αν κάποιος έρθει στην Νεμέα αξίζει να επισκεφτεί αυτή την ιστορική γειτονιά θα αισθανθεί ότι μπαίνει σε μια άλλη διάσταση του χρόνου.
