Αλεξάνδρα Φωτάκη
«Το 41% της ΝΔ έφερε αλαζονεία, δεν πάω να ψηφίσω».
«Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη δεν με εκφράζει δεν πάω να ψηφίσω».
«Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτό που ήταν δεν πάω να ψηφίσω»
«Το ΚΚΕ είναι αντιευρωπαϊκό κόμμα, δεν πάω να ψηφίσω».
«Η Νέα Αριστερά είναι αποστάτες, δεν πάω να ψηφίσω».
«Όλοι ίδιοι είναι δεν πάω να ψηφίσω».
«Δεν πάω να ψηφίσω, θέλω να στείλω μήνυμα».
Αλήθεια τι μήνυμα στέλνει η άρνηση, η εκχώρηση, η απόρριψη του ύψιστου δημοκρατικού δικαιώματος;
Τι μήνυμα στέλνει σε μία χώρα που έχει ζήσει εμφύλιο, δικτατορίες, προδοσίες και εθνικό διχασμό;
Ποιον τιμωρεί κάποιος τελικά αν δεν πάει να ψηφίσει πέρα από τον εαυτό του;
Πρώτος θα υπάρχει. Και μάλιστα πιο εύκολα. Το σύστημα θα επιβιώσει. Ακόμα πιο εύκολα.
Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται και αυτή η ένοχη σιωπή της αποχής στις εκλογές θα λαμβάνεται υπόψη ως συναίνεση και όχι ως απόρριψη.
Η αποχή άλλωστε δεν γκρεμίζει την αλαζονεία την ενισχύει.
Σε μία περίοδο δε που η άκρα δεξιά έχει όχι ένα αλλά περισσότερα πρόσωπα και απειλεί να μπει στην Ευρωβουλή με κουστούμι συστημικό ενισχυμένη και με πολλές ταυτότητες, η αποχή μόνο συνενοχή μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η αποχή στηρίζει και ότι μπορεί να χαρακτηριστεί ως «καρικατούρα» της αριστεράς που ψάχνει ξανά την ταυτότητα της.
Όποιος δεν πάει στην κάλπη την επόμενη δεν μπορεί να διαμαρτύρεται.
Δεν μπορεί να καταγγέλλει.
Δεν δικαιούται να «επαναστατεί».
Ακόμα και αν περιμένει κάτι διαφορετικό να γεννηθεί. Κάτι που έφυγε πρόσφατα να επιστρέψει.
Το όλοι «ίδιοι είναι» δεν αποτελεί επίσης δικαιολογία. Οι εκλογές είναι μία υποχρεωτική επιλογή.
Και κάθε κοινωνία έχει τις πολιτικές δυνάμεις που τις αξίζουν.
Και η αποχή είναι ένα από τα πιο σκληρά χτυπήματα στην δημοκρατία.
Ακόμα και αν δεν είναι η δημοκρατία που κάποιος θα ήθελε.
Η ψήφος είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
Τόσο σε αυτούς που δηλώνουν «συστημικοί», όσο και σε αυτούς που εξεγείρονται ως «αριστεροί».
Το πιο εύκολο είναι να γυρίσει την πλάτη στην ευθύνη.
Να δηλώσεις «απολιτίκ» και να επιχειρήσεις την «αλλαγή» κρυμμένος πίσω από την πιο αντιδραστική και αντιδημοκρατική επιλογή, την αποχή.
Γιατί και όσοι απέχουν, κάνουν μία επιλογή.
Συντάσσονται και στηρίζουν σιωπηρά όσους καταγγέλλουν με τις κραυγές τους.
Και τελικά μας αποδυναμώνουν όλους…
Την ευθύνη πάντως για αυτό που θα δείξει η κάλπη δεν τη γλιτώνει κανείς.