Απόγευμα Σαββάτου.
Επίσκεψη…απροσδόκητα επιβεβλημένη.
Είναι από εκείνα τα πλάσματα πού έχουν μάθει μέσα από το βλέμμα τους να επαναφέρουν στην ζωή τα χαμένα όνειρα,τις πεταμένες στο χώμα αξίες, τις λέξεις που έχασαν το νόημα τους, τις θάλασσες συναισθημάτων πού εξατμίστηκαν σ ένα σύμπαν που διαρκώς διαστέλλεται.
Στο πικ απ ένας δίσκος των
Πυξ Λαξ … ”Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά”
τρίτο τραγούδι 03.Πυξιδα 5:47
των Πάνου Σταθογιαννη- Μάνου Ξυδούς -Νικου Σπανού…
Ο ήχος στο τέρμα να σπάει τα ηχεία, και μια πεζή χωρίς όραμα πραγματικότητα από τους πενταροδεκάρες της εξουσίας … που διαρκώς στοχεύουν ότι απέμεινε από την παιδική καρδιά
Ο στοίχος ταξιδεύει σαν τα αποδημητικά πουλιά ,χιλιόμετρα …
ατέλειωτες νύχτες και μέρες
δραπετεύει πάνω από το μαύρο βινύλιο…και ξεχύνεται στις ψυχές των…<<αφελών>>… που ακόμη αντιστέκονται σθεναρά στα λευκά κολάρα των επιφανών τίποτα έως και κάτι …
<<Από μικρός στην αγκαλιά των λογισμών μου είχα διαλέξει από όλα μου τα πάθη να κυνηγάω με το ξύλινο άλογο μου μια οπτασία πού κρυβότανε στα δάση… Και συνεχίζει… Ζήσε μονάχα τη στιγμή και άσε το μετά, ένα σωσίβιο η ζωη, πού ξεφουσκώνει αργά >>
Νυχτώνει …αλλά συνεχίζουν να ξιφουλκούν οι στοίχοι, οι ιδέες, οι αξίες ,οι ελάχιστοι πολλοί, σκιές από τους αιώνες ,λευκά παγωμένα αγάλματα που απαντούν στα χιλιάδες γιατί κάτω από τον έναστρο ουρανό τής σιωπής…
Λέω πως θα ξανάρθει η ελπίδα …λέω πως θα ξανάρθει…
