Ένα λευκό σεντόνι απλωμένο στον καυτό ήλιο του Ιουλίου (του 74)
και στη μέση μια τεράστια κηλίδα αίματος, για να θυμίζει το φονικό
πού διεπράχθη εκείνο το πρωινό όταν εισέβαλαν οι εχθροί…
Ειρηνικά…τίμια…νόμιμα… κι αθόρυβα… κατά τα συνήθη της παγκόσμιας ιστορίας, αφού προηγήθηκαν τα μεταλλικά ολόλευκα περιστέρια (made in U.S.A) με την ανοχή τού αντιπάλου δέους… που ξέρναγαν φωτιά και πόνο, θάνατο κι απόγνωση …
Διευθέτηση υπό άκρα μυστικότητα…
Μυστικότητα ή πιστηκότητα ;
Πιστηκότητα ή εξαπάτηση;
Εξαπάτηση ή προδοσία ;
Προδοσία από μίαν άκρατη φιλοδοξία …
Ηθελημένη ή αθέλητη;
Τι σημασία έχει όταν κείτεται μπροστά σου θανατομένη η ελπίδα …η ζωή…με πολλαπλές κακώσεις συμφώνως με την έκθεση τού ιατροδικαστού που σκίζει τώρα επί ματαίω τα ιμάτια του από αγανάκτηση … αμφιβολία κι ενοχή.
Τα μάτια πάντα λένε την αλήθεια
Κι αυτά τα πέτρινα μάτια , είναι εκεί καρφωμένα 50 χρόνια στον πάσσαλο που είναι χωμένος στην ακτή του παραδείσου
που γίνε κόλαση,
που γίνε βάλτος καιόμενος ,
που γίνε δύο οφθαλμικά βότσαλα χυμένα στην καυτή άσφαλτο μιας άδικης πράξης που χάθηκε ( στου χρόνου τη λήθη.
Τώρα με ξέπλεκα μαλλιά,
τυφλή ,θλιμμένη μα όμορφη ,η Αφροδίτη , βηματίζει πάνω- κάτω στο βορεινό δωμάτιο της απομόνωσης επαναλαμβάνοντας πολλές φορές την μέρα τούτη την παράξενη φράση που μοιάζει με προφητεία του μάντη Τειρεσία…
<<Θα λυθεί λέει ,όταν ξεχαστεί… μα δεν της πρέπει>>….
<<Θα λυθεί όταν ξεχαστεί ,μα δεν της πρέπει>>….
<<Θα λυθεί όταν ξεχαστεί, μα δεν τις πρέπει>>…
Και η κραυγή της ξεσκίζει κάθε βράδυ την νεκρική σιωπή ανάμεσα στα σκόρπια μνήματα
Και να πού η ώρα φτάνει…
Και να που η ώρα έφτασε…
Στο άσπρο λευκό σεντόνι
η νωπή ακόμη , κηλίδα μεγαλώνει …
Πράξε τα δέοντα, λέει…
Πράξε τα δέοντα
Σε σκοτώνουν…
Και το ξέρεις …και το ξέρουν
Μα λένε πως έχεις ξεχάσει…
Έχεις;;;;;;
