Αισθάνθηκα την ανάγκη αλλά και το καθήκον να καταθέσω ένα λουλούδι συμβολικά στο μνημείο Ηρώων της Νεμέας,(όπως το είχαμε πράξει κάποτε ως μαθητές το 1979 τότε πού η γιορτή δεν είχε επίσημο χαρακτήρα)στην μνήμη των νέων παιδιών πού αγωνίστηκαν τότε για την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Εθνική Ανεξαρτησία .
Και ναι όπως και σε όλους τους αγώνες της πατρίδας μας κι εκεί υπήρχαν Νεμεάτες φοιτητές (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό) στην πρώτη γραμμή πού δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη ούτε να το δημοσιοποιήσουν ούτε να το εκμεταλλευτούν όπως έκαναν κάποια προβεβλημένα στελέχη τής πολιτικής. Αυτό έκανε η πλειοψηφία αυτής της τιμημένης γενιάς πού συνέχισε την παράδοση ενός λαού πού θέλει του Έλληνα ο τράχηλος να μην υπομένει ζυγόν… εσωτερικό ή εξωτερικό.
Όμως σήμερα η σκέψη μου γύρισε 45 χρόνια πριν που ως μαθητής του Λυκείου συμμετείχα στην πρώτη οργανωμένη αποχή και τιμητική εκδήλωση για το Πολυτεχνείο πολύ πριν γίνει επίσημη γιορτή.
Νεμέα 17 Νοεμβρίου 1979
Η πρώτη οργανωμένη εκδήλωση έγινε στο προαύλιο του παλαιού πέτρινου Γυμνασίου ,στα σκαλοπάτια του οποίου εκφώνησα τον πρώτο μου πολιτικό κατ’ ουσίαν λόγο με αναφορά στα γεγονότα τού 1973 , όπου το μικρόφωνο μου κρατούσε ο Δημήτρης Παπανικόλας για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα και να κρατώ τις σημειώσεις μου.
Ο Δημήτρης ήταν τότε ένα δυναμικό στοιχείο τού μαθητικού κινήματος και μέλος της οργανωτικής ομάδας της παράνομης εκδήλωσης (Σ.Κουρελής, Α.Καλλή, Κ .Αντωνάκος, Β.Αντωνακου, Γ Γιομπρες, Α.Καιτσα, Κ .Κατσάνου,
Γ.Κατσαμπας Γ. Κυριάκος, Κ.Λαμπροπουλος, κ.α) Ακολούθησαν άλλα παιδιά πού απήγγειλαν Ρίτσο, Βάρναλη, Ελύτη, Σεφέρη, Αναγνωστάκη, Παναγούλη. Τα ηχητικά πού χρησιμοποιήσαμε μας τα είχε παραχωρήσει ο τότε πρόεδρος της κοινότητας Νεμέας, ο αείμνηστος Μιχάλης Βελέντζας που πάντα στήριζε κάθε πρωτοβουλία των νέων ανθρώπων. Χειριστής αυτών ήταν ο τότε συνεργάτης του γραφείου του ο αεικίνητος Γιώργος Γαλάνης.
Μετά την εκφώνηση του λόγου και την απαγγελία των ποιημάτων , συνταχθήκαμε πίσω από τέσσερις συμμαθητές μας που κρατούσαν μια μεγάλη Ελληνική σημαία κι αρχίσαμε να περπατάμε με γοργά βήματα .
Βγήκαμε απ’ την αυλή τού σχολείου με κατεύθυνση την πλατεία Ηρώων.
Ανεβήκαμε την ανηφορική οδό Μανιάτη ,συνεσταλμένοι σιωπηλοί χωρίς φωνές και συνθήματα όπως ακριβώς προχωρά μια νεκρική πομπή. Η παρουσία μας στους δρόμους μιας ήσυχης επαρχιακής πόλης όπως ήταν η Νεμέα , εξέπληξε τους περαστικούς, που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.
Αφού ανεβήκαμε την οδό Μανιάτη στην στροφή επάνω αρχές της οδού Δερβενακίων έξω από το βιβλιοπωλείο Σπύρου Μητράκου ,άρχισαν να βγαίνουν από τα γύρω καφενεία οι θαμώνες που παρακολουθούσαν άλλοι βουβοί κι αμήχανοι , άλλοι βουρκωμένοι κι άλλοι ξεσπώντας σε χειροκροτήματα .
Στο μεταξύ διακριτικά παρακολουθούσαν τα δρώμενα δύο αστυνομικοί που είχαν προφανώς ειδοποιηθεί από το τοπικό αστυνομικό τμήμα.
Το όλο σκηνικό θύμιζε ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου ,αυτά τα μακριά και ατελείωτα πλάνα πού εναλλάσσονται τα συναισθήματα όπως η νύχτα με την μέρα .
Λίγο ακόμη και φτάσαμε στην πλατεία Ηρώων Νεμέας .Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κατέθεσαν ένα αυτοσχέδιο στεφάνι, οι υπόλοιποι τραγουδούσαμε τον Εθνικό Ύμνο και στο τέλος φωνάξαμε με μια φωνή όλοι μαζί …Ζει..Ζει ..Το Πολυτεχνείο Ζει….Ένα ρίγος διαπερνούσε το σώμα και την ψυχή.. ήταν μια σελίδα ιστορίας ολοδική μας.. μια σελίδα ποτισμένη από τα όνειρα και τις προσδοκίες που έχουν μονάχα οι νέοι για έναν ομορφότερο κόσμο…
Μετά το τέλος τής εκδήλωσης πήγαμε να πιούμε καφέ στο <<Άριστον >>,στην καφετέρια του Παύλου του Μπεκιάρη .
Εγώ για κακή μου τύχη εκείνη την ημέρα έπρεπε να πάω στο Αστυνομικό Τμήμα για να παραλάβω την Βεβαίωση περί καταθέσεως δικαιολογητικών εκδόσεως δελτίου ταυτότητας.
Χτύπησα την σιδερένια πόρτα κι από μέσα ακούστηκε η φωνή του γραμματέα …παρακαλώ περάστε ..
Ανοίγοντας την πόρτα με κοίταξε με βλοσυρό βλέμμα ο αστυνομικός υπηρεσίας… πού με ρώτησε εκνευρισμένα.. Πως πήγε νεαρέ σήμερα η εκδήλωσή σας;;
Του απάντησα με το θάρρος πού διακρίνει τους εφήβους πού δεν έχουν συναίσθηση κινδύνου…
Η γιορτή τού Πολυτεχνείου κύριε είναι επίσημα αναγνωρισμένη από το κράτος μας …
Εμένα μη μου κάνεις θεωρία.. αυτό δεν ισχύει για τα σχολεία μου ανταπάντησε πικρόχολα ,κοιτάτε τα μαθήματα σας κι αφήστε την πολιτική στην άκρη…
Τα κοιτάμε κύριε αστυνόμε του είπα ,αλλά τιμάμε και την ιστορία μας… Ευχήθηκα καλό μεσημέρι και έφυγα …η αδυναμία του να πράξει κάτι άλλο απ’ αυτό πού θα ήθελε να πράξει στην πραγματικότητα έδειχνε πως στην χώρα η Δημοκρατία έκανε τα πρώτα της αργά αλλά σταθερά βήματα…
Ναι η αρετή και η τόλμη των ολίγων νέων πίσω απ’ την πεσμένη πόρτα τού Πολυτεχνείου είχαν ελευθερώσει τον ήλιο της Δικαιοσύνης των πολλών
Υ.Γ1 Το κείμενο μου αυτό το αφιερώνω στο Κορινθιακό αντιδικτατορικό σύμβολο, στην Νατάσα Μέρτικα ,τον Αλέκο Παναγούλη,τον Κώστα Γεωργάκη και σε όλους εκείνους πού ήθελαν να ναι λεύτεροι σε μια εποχή πού η ελευθερία ήταν στο απόσπασμα.
Υ.Γ2 Ποιος θα περίμενε μετά από 50 χρόνια ,το σύνθημα Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία ,Εθνική Ανεξαρτησία, ότι θα ήταν τόσο επίκαιρο όσο ποτέ με όλα τα θέματα ανοικτά, με ένα αβέβαιο μέλλον και σε μόνιμη εξορία ο ανθός της νεολαίας μας που αποτελεί την ελπίδα και την περηφάνια μας.
Και επιπλέον να κυριαρχεί ένα πολιτικό προσωπικό σε τοπικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο ,κατώτερο των περιστάσεων πού υπηρετεί αυτό πού κάποτε έλεγε από τα έδρανα τής Βουλής στη δεκαετία του 60 , ο Γ. Παπανδρέου <<Οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν>>
Υ.Γ3. Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι μόνο τα προβεβλημένα πρόσωπα πού πολλά απ’ αυτά εκμεταλλεύτηκαν την συμμετοχή τους και εξαργύρωσαν τις ιδέες τους με αξιώματα και θέσεις εξουσίας.
Η πραγματική γενιά τού Πολυτεχνείου μέχρι και σήμερα δίνει τη μάχη για την Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία. Δεν ανήκει στην τάξη των προνομιούχων, δεν χωράει σε ομάδες συμφερόντων, προνομίων, καταχραστών του δημοσίου χρήματος.
Η πραγματική γενιά τού Πολυτεχνείου δεν συμπορεύθηκε ποτέ με τούς ανθρωποφύλακες του συστήματος πού δεν έπαψαν ποτέ να εξυπηρετούν το Εγώ έναντι του Εμείς.
Η πραγματική γενιά τού Πολυτεχνείου ,ακόμη οραματίζεται έναν ομορφότερο κόσμο ,μια πατρίδα Ελεύθερη , ανεξάρτητη, δικαιότερη, χωρίς πάτρωνες και ξένα κέντρα αποφάσεων , πού αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς.
Η πραγματική γενιά τού Πολυτεχνείου συνεχίζει την παράδοση πατώντας στα χνάρια των ηρώων της πατρίδας μας, των ατσάλινων γενεών, πού αντιτάχθηκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία, στους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες το 1940,στο παρακράτος αυτών πού συνεργάστηκαν με τους εκάστοτε κατακτητές (εν καιρώ πολέμου ή ειρήνης),οδηγώντας τον λαό μας σε μια μόνιμη απαξίωση και υποδούλωση.
