ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Τοποθέτηση στην εκδήλωση της ΑΔΕΔΥ 16-1-2025
για 13ο-14ο μισθό στο δημόσιο
Θα ξεκινήσουμε τη σημερινή τοποθέτησή μας από τα «εύκολα»: Ότι
πρέπει να επανέλθει ο 13ος και 14ος μισθός στο δημόσιο.
Χρησιμοποιούμε αυτή τη φράση γιατί είναι πολύ εύκολο να βγαίνει κάποιος να το
λέει.
Έφτασαν στο σημείο – θράσος το λέμε εμείς – να το λένε κόμματα που
κυβέρνησαν ή αποτελούνται από στελέχη που είχαν κυβερνητική θέση, τα οποία
αφού κατάργησαν τους συγκεκριμένους μισθούς, μείωσαν τους υπόλοιπους,
παγίωσαν τις περικοπές, ελπίζουν τώρα στη μαζική κατανάλωση λωτών από τους
εργαζόμενους για να ξεχάσουν τι έχουν κάνει.
Το λένε οι δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων
γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα μπορούν να σταθούν δευτερόλεπτο σε κανένα
χώρο δουλειάς αν δεν το πούνε.
Ταυτόχρονα όμως δεν λένε κουβέντα γιατί αυτό το δίκαιο αίτημα δεν
ικανοποιείται. Γι αυτό υπάρχει πλήρης αφωνία.
Καλά είναι τα «εύκολα» λόγια περί επαναφοράς των δώρων αλλά όταν αφήνεις
στο απυρόβλητο την πολιτική που τα έχει περικόψει, που έχει μετατρέψει τους
μισθούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα σε δίχτυ ασφαλείας των κερδών των
επιχειρηματικών ομίλων, είναι για το θεαθήναι.
Καταρχάς για να μην ξεχνιόμαστε…
Ήταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 2010 που με το σλόγκαν “μαζί τα φάγαμε” και
με άρθρο στο πρώτο μνημονιακό νόμο περιόρισε τα δώρα – επιδόματα
εορτών και αδείας των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων σε πολύ
χαμηλότερα ποσά, τα οποία καταργήθηκαν από 1/1/2013 με απόφαση της
συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το 2012, τσακίζοντας όλοι μαζί με τα 3 μνημόνια και
εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους, με το PSI κα και τα ασφαλιστικά μας ταμεία…
Κυβερνήσεις διαφορετικών προσήμων εναλλάχτηκαν, γνωρίσαμε μονοκομματικές,
δικομματικές, τρικομματικές, ζήσαμε την «πρώτη φορά αριστερά», γίναμε θεατές
των πανηγυρισμών τους για την έξοδο από τα μνημόνια, όμως για τους
εργαζόμενους παρέμειναν τα ίδια αχ και βαχ.
Το τι έχουμε ακούσει από όλα αυτά τα κόμματα κι ιδιαίτερα από το νυν
κυβερνητικό της ΝΔ, δεν λέγεται…
«Δεν θα ξαναγυρίσουμε στις εξαλλοσύνες του 2008», χρειάζεται
«σύνεση και ευθύνη για να μην ξαναγυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα των
ελλειμμάτων και της χρεοκοπίας» και πολλά άλλα.
Την ίδια στιγμή νομοθετούσαν φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, τους
εξασφάλιζαν ζεστό χρήμα για να μεγαλώνει η κερδοφορία τους, τους πρόσφεραν
εργαζόμενους με μισθούς πείνας για να μεγαλώνει ο χρόνος της απλήρωτης
δουλειάς τους.
Από τη μια καταργούσαν δώρα και σφάγιαζαν τους βασικούς μισθούς κι από την
άλλη θεσμοθετούσαν το αίσχος του αναβαλλόμενου φόρου των τραπεζών.
Πήγαιναν στα ανώτατα δικαστήρια που συζητούνταν προσφυγές για την
επαναφορά των δώρων και επιχειρηματολογούσαν λες και οι δημόσιοι υπάλληλοι
ζούσαν άνετα κι είχαν λύσει τα προβλήματα της ζωής τους.
Πίεζαν για να βγουν αποφάσεις όπως αυτή της ολομέλειας του Συμβουλίου της
Επικρατείας του 2019 η οποία ανέφερε ότι «οι αποδοχές των δημοσίων
υπαλλήλων, ακόμη και μετά την κατάργηση των επίμαχων επιδομάτων,
εξασφάλιζαν αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης»!!1
Και βέβαια είναι τόσο αξιοπρεπές το επίπεδο διαβίωσης των δημοσίων υπαλλήλων
που αναγκάζονται αναπληρωτές εκπαιδευτικοί να κοιμούνται στα νησιά μέσα στα
αυτοκίνητά τους επειδή δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν νοίκι, που μεγαλώνει ο
αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων που είτε παραιτούνται, είτε ζητάνε άδεια από
τα υπηρεσιακά συμβούλια, για να πιάσουν δεύτερη και τρίτη δουλειά.
Μας έλεγε μια νεοδιορισθείσα υπάλληλος: «Ήξερα όταν διορίστηκα στο Δημόσιο
ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνω πλούσια, όμως θέλω να έχω έναν μισθό που δε θα
ντρέπομαι να πάω να τον εισπράξω». Καμία ντροπή δεν πρέπει να νιώθει. Η
ντροπή ανήκει σε όλους όσους κυβέρνησαν και διαμόρφωσαν αυτούς τους
μισθούς.
Ας πάμε όμως στα πιο σύγχρονα…
645 είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, Εργατικά Κέντρα,
Ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία που έδωσαν στα κόμματα τις
θέσεις τους για τις συλλογικές συμβάσεις, μεταξύ των οποίων και η
επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, για να κατατεθεί πρόταση νόμου στη βουλή. Μόνο το ΚΚΕ τις υιοθέτησε και κατέθεσε πρόταση νόμου. Το νυν και τα
πρώην κυβερνητικά κόμματα δεν έβγαλαν μιλιά.
Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, φράσεις όπως «δημοσιονομική
πειθαρχία», «σταθερότητα», «είμαστε υπέρ των δαπανών για τους
εξοπλισμούς» κυριάρχησαν στις ομιλίες αυτών των κομμάτων. Κι όταν ήρθε η
ώρα της ψηφοφορίας, καταγράφηκαν 258 «ναι» στις δαπάνες του
προϋπολογισμού που αφορούν τους εξοπλισμούς για τις δαπάνες του ΝΑΤΟ και
όχι βέβαια την άμυνα της χώρας.
Ή μήπως να δούμε την σύμπλευση των αστικών κομμάτων στην υπερφορολόγηση
του λαού, που πληρώνει το 95% των φόρων (ως φυσικά πρόσωπα έναντι του 5%
των Νομικών Προσώπων) και στα ματωμένα πλεονάσματα, που φέτος ξεπεράσανε
τα 12δις €….
12 δις… κι όμως δεν περισσεύουν ούτε για μισθούς, ούτε για συντάξεις, ούτε για
κοινωνικές παροχές και την υγεία…. Μόνο κάτι 20ρικα κι αυτά μικτά , περίσσεψαν
στην κυβέρνηση για τους δημοσίους υπάλληλους και κάτι ανάλογο για τους
συνταξιούχους.
Να θυμίσουμε επίσης ότι στην ψήφιση του νόμου που η κυβέρνηση
μονιμοποίησε το μνημονιακό μέτρο για τον καθορισμό του κατώτατου
μισθού από την εκάστοτε κυβέρνηση χωρίς συλλογικές
διαπραγματεύσεις, για τους δημοσίους υπαλλήλους μονιμοποίησε και
όλες τις περικοπές των τελευταίων χρόνων και αυτήν του 13ου & 14ου
μισθού και τους πέταξε λίγα ψίχουλα αύξηση, δόθηκε στήριξη και από το
ΠΑΣΟΚ ψηφίζοντας το άρθρο 14, οι δε τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε
ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, ήταν μία Κυριακή με λιακάδα…
Το λέμε καθαρά. Όποιος θέλει να βάλει εμπόδια στην πολιτική που μαυρίζει τη
ζωή μας, όποιος επιδιώκει το κίνημα να ασκήσει πίεση στην τωρινή και στις
επόμενες κυβερνήσεις για να υπάρξει επαναφορά των δώρων και αυξήσεις στους
μισθούς μας δεν μπορεί να αφήνει στο απυρόβλητο τις πραγματικές αιτίες της
βαρβαρότητας που βιώνουμε, το καπιταλιστικό κέρδος, την πολιτική στήριξης των
επιχειρηματικών ομίλων που απογειώνει την εκμετάλλευση, το κράτος που
υπηρετεί το κεφάλαιο και καταδυναστεύει τη ζωή μας.
Δεν μπορεί να λέει στους εργαζόμενους ότι κι εμείς θα κερδίσουμε αλλά και οι
τράπεζες θα έχουν 23 δις κέρδη το πρώτο εξάμηνο του 2024, οι ενεργειακοί όμιλοι
770 εκατομμύρια, ο όμιλος ΟΤΕ 283 εκατομμύρια, η ΔΕΗ 927 ενώ οι εφοπλιστές
έχουν παραγγείλει τα τελευταία δύο χρόνια καινούργια πλοία αξίας περίπου 200
δις.
Γιατί αυτά τα κέρδη «βγήκαν» πάνω στα συντρίμμια των δικών μας δικαιωμάτων,
στην περικοπή των δικών μας μισθών.
Γιατί για την οικονομία που στηρίζει αυτά τα κέρδη, οι δικές μας διεκδικήσεις είναι
«εκτός» δημοσιονομικών αντοχών. Υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητά της, την
πορεία της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την εκπλήρωση των ΝΑΤΟικών
υποχρεώσεων.
Όταν η κυβέρνηση λέει ότι όχι μόνο τα δώρα δεν μπορούμε να επαναφέρουμε
αλλά ούτε θετικές δικαστικές αποφάσεις για τους εργαζόμενους δεν μπορούμε να
εφαρμόσουμε, γιατί κινδυνεύουμε με χρεωκοπία ή θα συγκρουστείς με αυτή την
πολιτική ή θα υποταχθείς.
Υπερασπιστής των δημοσιονομικών στόχων, της επίτευξης των «ματωμένων»
πλεονασμάτων, της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, της κερδοφορίας των
επιχειρήσεων και ταυτόχρονα οργανωτής των αγώνων για την ικανοποίηση των
αναγκών μας κανείς δεν μπορεί να καμώνεται ότι είναι.
Και για το θέμα της σημερινής εκδήλωσης λέμε ότι δεν υπάρχει άλλη
διέξοδος από την ισχυροποίηση ενός συνδικαλιστικού κινήματος που θα διεκδικεί
μαζικά και μαχητικά, που δεν θα ενσωματώνεται στην κυρίαρχη πολιτική, δεν θα
περιορίζει τις διεκδικήσεις του για να μην θιχτούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, αλλά
θα προωθεί τους στόχους για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των
εργαζομένων στο εισόδημα και τις συνθήκες εργασίας και ζωής.
Ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα απαλλαγμένο από τη συμβιβαστική αντίληψη
της κυβερνητικής εναλλαγής που γεννά την αποστράτευση, την ηττοπάθεια και τη
μοιρολατρία.
Με ισχυρά σωματεία στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους που θα
διασφαλίζεται η μαζική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Ένα κίνημα
ενωτικό, μαζικό, μαχητικό, που δε θα στρογγυλοκάθεται στα τραπέζια των
υπουργείων και των επιχειρηματικών ομίλων, στην Οικονομική και Κοινωνική
Επιτροπή Ελλάδας και ΕΕ, στα παζάρια της ταξικής συνεργασίας όπως κάνουν οι
εκπρόσωποι των πλειοψηφιών των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
