Α.Γ Καλλής: Αναταράξεις στην υδάτινη επιφάνεια του ανέφικτου..
Η έξοδος είχε αποφασιστεί ως μια μοιραία πτήση προδιαγεγραμμένη όπως και η μουσική υπόκρουση που είχε μια νοσταλγία …κάτι το ηρωικό και πένθιμο…
Στην πλατεία πλήθη επιφανών ευρέθησαν για το τελευταίο αντίο…
Λίγες λέξεις ως παράκληση τού ελλείποντα εντολέα, λίγες σκέψεις (όσες πρέπει δηλ. για να μην αγανακτήσουν με την αργοπορία οι <<θρηνούντες>> επισκέπτες) συνόδευαν εν τάχει την ιστορία του ανθρώπου, πού απόμακρος και αμέτοχος για πρώτη φορά έδειχνε να ακούει με προσοχή κοιμώμενου στην παραλία της αβύσσου, χωρίς να νοιάζεται ουδόλως για τα τεκταινόμενα…
Πολλοί βεβαίως θα ήθελαν να γνωρίζουν κάτι περισσότερο [έτσι είθισται]… όμως ακόμη και το πιο απεχθές και το πιο μοιραίο δεν παραμένει αθάνατο στην μνήμη των ανθρώπων…άρα, ως προς τι η υπενθύμιση του ρήτορος πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρείς και η αυλαία πέσει δια παντός;;;
Νικητής θα είναι όπως πάντα ο χρόνος ,
η καθημερινότητα ,σκληρή και αμείλικτη να τα σβήνει όλα σαν ένα σφουγγάρι πάνω σ ένα πίνακα …εκδικητικά κι απόλυτα για εκείνους πού την αγνόησαν βάζοντας την σε δεύτερη μοίρα…σαν μια πιστοποίηση ας πούμε της ζωής πάνω στο θάνατο …το θάνατο του ωραίου , του απατηλού και του μοιραίου…
Και καθώς ο χρόνος θα ταξιδεύει το αυτονόητο τίποτα εκ των συνθηκών στο λιμάνι του κάτι υπάρχει τελικά εδώ, μια υπενθύμιση ίσως κάποτε ,σε μια εισήγηση ,σε μια διάλεξη ,σ ένα βιβλίο λογοτεχνίας ή ιστορίας, θ’ ανάψει μια μικρή φλόγα στο απέραντο σκοτάδι μιας διαρκούς νύχτας χωρίς κανένα αστέρι.. απλά για να θυμίσει το μάταιο και ν ακολουθήσει η λήθη… όπως η λεπτή άμμος της ερήμου, που αιώνες τώρα καλύπτει μεθοδικά τις πυραμίδες, την ματαιοδοξία των ανθρώπων, όπως άλλωστε το έκανε <<επιτυχώς> με πολιτισμούς ολάκαιρους και χιλιάδες…. εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων νεκρών, γενναίων και ωραίων στα πεδία των μαχών … θυσία για μια γη που δόθηκε κάποτε σε όλους για να την χαρούν ειρηνικά χωρίς προνόμια ,εξαιρέσεις και παραπομπές …χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας …σαν ένας κόκκος αχαρτογράφητος ανάμεσα σε άλλους…
Γιατί το χώμα αγαπητέ στο χώμα γυρίζει… εκεί όπου ανήκει …
Υ.Γ Οι φωτογραφίες πού συνοδεύουν το κείμενό μου είναι από την αγαπημένη και μοναδική Νεμέα λίγο πριν την δύση τού ήλιου πού υπενθυμίζει σε ορισμένους ματαιόδοξους ότι υπάρχουν πράγματα δοσμένα από τη φύση πού ανήκουν σε όλους …όσο κι αν αυτό τούς ενοχλεί και σε όλους θα γυρίσουν κάποτε αν τώρα έχουν χαθεί προσωρινά (βλπ. νερό, οξυγόνο, γη)
