Α.Γ Καλλής: Αυτό το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω (η αξία του αίματος των 57 εκτελεσμένων)
Αυτή την δύσκολη περίοδο όπου δοκιμάζονται οι θεσμοί και η αξιοπιστία του πολιτικού <<μας>> συστήματος, αναδείχθηκε μια προσωπικότητα πού ακούει στο όνομα , Μαρία Καρυστιανού…
Πρόκειται για την μόνη προσωπικότητα στην Ελλάδα σήμερα, πού κατάφερε να ενώσει έναν ολόκληρο λαό, ανεξάρτητα από την πολιτική θέση και άποψη του καθ’ ενός.
Πρόκειται για την μόνη προσωπικότητα πού αναδεικνύεται πλέον ως ηγέτιδα δύναμη, πού ορθώνει το ανάστημά της και λέει τα πράγματα με το όνομα τους, ξεπερνώντας μια πολιτική σκηνή όλου του πολιτικού φάσματος πού εδώ και πολλά χρόνια είναι κατώτερη των περιστάσεων όπως αντιστοίχως και οι μικροί, ελάχιστοι ηγετίσκοι αυτού , πού κυβέρνησαν και κυβερνούν ,ως όντα ανύπαρκτα, σκιώδη , φοβικά , προβληματικά , ιδιοτελή, ανεπαρκή , λειτουργούντα ως συστημικά γρανάζια μιας προβληματικής μηχανής, άτολμα, εθνικά επικίνδυνα, εγωκεντρικά και ματαιόδοξα, αντιδημοκρατικά, καταστροφικά, χωρίς όραμα και πνοή, πού μας έκαναν να αισθανόμαστε ταπεινωμένοι , πιστοποιημένα φτωχοποιημένοι από τούς οίκους <<αξιολόγησης>>, χωρίς σκοπό, χωρίς προοπτική, χωρίς όνειρα, χωρίς υπόσταση έναντι της διεθνούς κοινότητας και όχι μόνο…
Πρόκειται για τούς κατ’ όνομα και καθ’ υπόδειξιν κυβερνήτες της χώρας μας , πού την χρεοκόπησαν, και την κατέστησαν αδύναμη και ανύπαρκτη χωρίς παιδεία, χωρίς Δημοκρατία ,χωρίς Δικαιοσύνη, χωρίς Υγεία, χωρίς Αξιοκρατία, χωρίς Ανθρωπιά, χωρίς σχέδιο πτήσης (πάμε κι όπου βγει),
μια χώρα πού την παρέδωσαν βορά στα ξένα συμφέροντα μετατρέποντας έναν λαό σε ζητιάνο ,σε δούλο, σε ιπποκόμο πολυεθνικών εταιρειών ,μια χώρα πού εκχώρησαν τις υποδομές της, το εμπόριο της, τα σπίτια και την ζωή των πολιτών της,
μια χώρα πού στο ακραίο πλέον σημείο φθοράς της , με ευκολία θυσιάζει, εξορίζει και σκοτώνει τα παιδιά της, μια χώρα, πού λειτουργεί ως υποζύγιο των ισχυρών κρατών μιας Ευρώπης πού σκίζει τάχατες τα ιμάτια της για το δίκαιο των λαών ,αλλά παράλληλα χρηματοδοτεί και εκχωρεί οπλισμό σε μια Τουρκία πού έχει καταλάβει και διατηρεί παρανόμως ευρωπαϊκό έδαφος εδώ και 50 χρόνια στην Κύπρο.
Όλα αυτά λοιπόν τα συσσωρευμένα τραύματα ( ατομικά και συλλογικά)ενός λαού, εθνικά και κοινωνικά ταπεινομένου, βγήκαν όπως η λάβα από ένα ανενεργό εδώ και πολλά χρόνια ηφαίστειο με αφορμή ένα τραγικό γεγονός, την δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη, πού συγκλόνισε τους πάντες εκτός από τους κυρίως υπεύθυνους πού κατά τα συνήθη έψαχναν ξανά τρόπους να διαφύγουν( όπως και οι προκάτοχοι αυτών ) της προσοχής ενός λαού πού οργισμένος παρακολουθούσε και παρακολουθεί τα λευκά κολάρα της εξουσίας να ομιλούν περί ανέμων και υδάτων…έχοντας διάθεση να συγκαλύψουν το ολοφάνερο έγκλημα στην κοιλάδα των Τεμπών με σκοπό την διατήρηση της ισχύς τους στην πολιτική σκακιέρα .
Όλα αυτά ,μέχρι τη στιγμή πού ηγήθηκε ο πόνος και η απόγνωση μιας μάνας πού έγινε σύμβολο πλέον και αιτία συγκρότησης μιας ισχυρής ομάδας αντίστασης( Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων ) πού ενώθηκε με έναν λαό πού καθοδηγείται από την κυτταρική του μνήμη πού είναι συνδεδεμένη με αγώνες και θυσίες από την αρχαιότητα κι όλας για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία, το Δίκαιο των πολλών, ενισχύοντας το ποτάμι της οργής πού δεν γυρίζει πίσω παρασέρνοντας στο διάβα του άδειους ντενεκέδες του πολιτικού στερεώματος πού κάνουν κατά την διέλευσή τους
εκκωφαντικό θόρυβο , κορμούς δέντρων από καμένα δάση, υλικά από γκρεμισμένους τοίχους ιδεολογικών συνόρων και στερεοτύπων, υποτακτικούς λακέδες της εξουσίας, υπερτιμημένα περιττώματα του κρατικού μηχανισμού, αιολες υποσχέσεις,
θα, όταν και ίσως από πολλά υποσχόμενες προεκλογικές ομιλίες ,μέχρι να βρεθεί στην απεραντοσύνη της θάλασσας και να γαληνέψει…μέχρι να ζεσταθεί το ταλαιπωρημένο σώμα του λαού αφέντη πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου από τον ήλιο της δικαιοσύνης και η ψυχή σπάσει τα δεσμά της όποιας εξάρτησης απ’ το κακό πού ταλανίζει τις ζωές όλων μας πολλές γενιές τώρα.
Τέλης Καλλής
