Αν η έγκυος είχε πατίνι
Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Ο Μητροπολίτης Μόρφου, μέχρι χθες* θα ήταν απλά ένας τραγόπαπας μεν για κάποιους, αλλά κοινωνικά, θα παρέμενε αναγκαστικά αξιοσέβαστος με κύρος, εξουσία, πιστούς και ακόλουθους, μα και πολλή επιρροή. Σήμερα όμως, είναι απλά ένα μιμίδιο. Ένα πολύ πολύ επιτυχημένο και εξαιρετικά αστείο μιμίδιο. Ο Μόρφου, τολμώ να δηλώσω πως πήρε αυτό που κάθε τέτοιος τύπος θα άξιζε να πάρει σε έναν δίκαιο κόσμο, διότι μπορεί να έχει ακόμη θέση και εξουσία και σεβασμό από λίγους, πλέον όμως τρολάρεται δίχως αύριο και μάλιστα δημόσια και επώνυμα.
Κάτι που μέχρι “χθες” ήταν αδιανόητο. Το πολύ πολύ να έλεγες ένα “πάνω σου ο παπάς”, να γέλαγες κρυφά, να τον κοίταγες λίγο στραβά, άντε να το σχολίαζες με οικογένεια και κάναν φίλο, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα άμα τον ακούσεις (καθώς ελάχιστοι πλέον ξημεροβραδιάζονται στα στασίδια) πας σπίτι σου, ανοίγεις τον υπολογιστή και που σε πονεί και που σε κόφτει. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό. Η εξουσία του βλέπεις, δεν είναι πια αληθινή. Διότι στηρίζεται σε αξίες άλλων εποχών – και που μεταξύ μας, αξίες δεντις λες.
Παρατηρώ, πως ενώ κατά καιρούς, ανησυχούμε ή και οργιζόμαστε με την επιρροή των social media και με όλα αυτά που μπορούν να κάνουν σε ανθρώπους και υπολήψεις εν μια νυκτί, δυστυχώς ξεχνάμε πως όλο αυτό, ναι πιο σπάνια, έχει και την καλή πλευρά του. Όλοι κράζονται εξίσου. Δεν πα να ‘σαι και παπάς; Άμα την πεις τη μισογυνική κακία σου, άμα η ηλιθιότητα και η αγαμία σου έχει βαρέσει κόκκινα, άμα δεν χαμπαριάζεις και τα πετάς το ένα μετά το άλλο, τότε δεν έχεις σωτηρία. Ορίστε ας πούμε, πέντε τυχαία κηρύγματα του βάιραλ παπά.
Και πάμε τώρα στο προκείμενο. Διαπιστώνω πως ελάχιστοι “πιστοί” και πιστοί έχουν συνειδητοποιήσει σε τί ακριβώς ρατσιστικό, πίτα στο μίσος για όλους μα κυρίως μισογυνικό, παράλογο και κομπλεξικό πράγμα δηλώνουν ότι πιστεύουν. Ελάχιστοι, όχι μόνο δεν έχουν τον στοιχειώδη τρόπο ζωής που απαιτεί η συγκεκριμένη θρησκεία, αλλά δεν έχουν κάτσει ποτέ να βάλουν κάτω όλα αυτά που κηρύττει η εκκλησία τους και να παραδεχτούν ότι όχι αγάπη, όχι οικογένεια, όχι συνάνθρωπος αλλά ούτε τα βασικά ανθρώπινα δεν παίζουν σε αυτό το έκτρωμα. Κι αν τύχει να είσαι και αλλόθρησκος μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Μα και μεταξύ πιστών, όλα οφείλουν να γίνονται με φόβο, μυστικοπάθειες, τυφλή υπακοή, ντροπές και μαύρες τύψεις. Το σεξ σχεδόν δεν παίζει και κυρίως πρέπει να είναι στρέιτ και ακόμη και τέτοιο, θεός φυλάξει αν γίνει εκτός γάμου ή σου αρέσει, φαγητό τσου, απολαύσεις γενικώς τσου, ό,τι μα ό,τι και να κάνεις, έχεις από πάνω σου έναν τραγόπαπα με το δάχτυλο να σε δείχνει, να σε φοβίζει, να σε επιπλήττει. Και κυρίως, να απαιτεί να του δίνεις και προφορική αναφορά κάθε τρεις και λίγο μη χάσει καμιά γαργαλιστική λεπτομέρεια ή του πεις κάνα συγνώμη λιγότερο.
Και φτάνουμε στην εποχή μας. Μια εποχή που ενώ έχει και τα κακά της, πραγματικά είναι να τρίβεις τα μάτια σου με τα επιτεύγματα και τα άλματα του ανθρώπου στις επιστήμες και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Εμείς όμως, επιλέγουμε να έχουμε ακόμη έναν τραγόπαππα να μας σηκώνει το δάχτυλο και να τολμά να κρίνει τόσο πολύ αδιάκριτα τη ζωή μας και μάλιστα ενάντια σε κάθε αξία, ανθρωπιά, λογική. Πολύ καλά μας κάνουν λοιπόν.
Όχι μόνο δικαιολογημένοι αλλά και πολύ λίγα τα λένε σε σχέση με τα απίστευτα των θρησκειών που έχουμε φάει αμάσητα και κυρίως, υπερασπιζόμαστε και συντηρούμε. Είναι μετά από τέτοιο μίσος, τέτοιο κομπλεξισμό, τόσα πλούτη και εξουσία και κυρίως, τέτοιο παραλογισμό, να μην σου βγαίνουν τύποι σαν τον Μόρφου και να σου βγάζουν κήρυγμα για το πρωκτικό σεξ στην εγκυμοσύνη; Όμως στον πραγματικό κόσμο, αυτό είναι πρόβλημα. Μεγάλο. Εάν κάποιος φίλος σου έλεγε τέτοιες τραβηγμένες βλακείες, ή δεν θα τον ξανάβλεπες ή θα τον έστελνες σε γιατρό.
Όχι πες μου, ένας καθημερινός άνθρωπος -εντάξει, εκτός από μανούλα του ίντερνε- που θα καθόταν να πιεί έναν καφέ και να πει δυο λόγια με την παρέα του, θα υπήρχε ποτέ περίπτωση, στα εντελώς σοβαρά, να σκεφτεί αυτά που ξεστόμισε τόσο άνετα ο Μόρφου από τον άμβωνα μέσα σε εκκλησία; Υπάρχει ποτέ περίπτωση καθημερινός άνθρωπος να μη γελάσει μέχρι δακρύων με όλους αυτούς τους αστείους μύθους γύρω από τις εγκύους και να μη φρικάρει με τα διεστραμμένα αυτού του παππά; Πλέον λοιπόν, έχουμε και κάτι νέο. Πλέον όλος ο κόσμος είναι οκ να γελάει και με τους παπάδες και μάλιστα δημόσια, Και είναι απόλαυση. Το λες και εξέλιξη. Γίνονται πραγματάκια.
*παρατηρώ πως αυτό το γαμημένο το χθες όλο και ξεμακραίνει, ενώ σε λίγο ελάχιστοι θα καταλαβαίνουν τί ακριβώς εννοεί κάποιος και πόσο σε άλλο πλανήτη ζούσε, καθώς αυτό το ρημάδι το χθες δεν θα μοιάζει σε απολύτως τίποτα με τη σημερινή ζωή. Από μια άποψη, θα γράφουμε επιστημονική φαντασία προς τα πίσω.
