Ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας
Καθόντουσαν στο διπλανό μου τραπέζι. Όμορφες κοπέλες, άνετες, κουβέντιαζαν για τα αγόρια τους. Και καθώς είχα πάρει ένα νοσταλγικό ύφος, με αναμνήσεις από τα νιάτα μου, πετάχτηκε το τούβλο από τη συζήτησή τους και το ρομαντικό μου συναίσθημα μετατράπηκε σε μια έντονη επιθυμία να μοιράσω σφαλιάρες!
“Ξέρεις τι με τρελαίνει πιο πολύ από όλα σ΄αυτόν έ? ”
“Για πες”
“έχει ένα six pack ρε μαλάκα…”
Το πρώτο συναίσθημα ήταν μιας ψιλο περηφάνιας, που ενώ έχω φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία έχω καταφέρει να γνωρίζω τη γλώσσα των cyborg και είναι σημαντικό για να επιβιώνω ήσυχα στον απόπατο που ονομάζουν κοινωνία και να μην ανατρέχω συνέχεια στα παιδιά μου να μου κάνουν μεταφράσεις.
Μια γυναίκα της ηλικίας μου ακούγοντας six pack θα έπρεπε να σκεφθεί άμεσα κάποια προσφορά σε κάποιο ράφι στο σούπερ μάρκετ 3 σε 1 που λέμε. Όμως εγώ, τι χαρά, ξέρω πως six pack στη σημερινή εποχή είναι εκείνο που μετράει στον άντρα. Και στη δική μου εποχή υπήρχε κάτι που μετράγανε επίσης οι γυναίκες όταν υποβίβαζαν τον εαυτό τους σε επίπεδο cover σε τεταρτοκλασάτο σκυλάδικο της εθνικής, αλλά μάλλον πλέον αυτό έχει αντικατασταθεί από τους κοιλιακούς.
Ντρέπομαι να ρωτήσω τη κόρη μου αν οι κοιλιακοί κάνουν την ίδια δουλειά με το άλλο, ή αν το άλλο δεν χρησιμεύει πια σε τίποτα, αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Η ουσία είναι πως ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας έχει τη μορφή πλαστικούρας όπως και όλα τα άλλα.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα χιλιάδες παιδιά που προσπαθούν ακόμα να βρουν έρωτα, συναίσθημα, ομορφιά μέσα στα σκατά, αλλά δυστυχώς γι΄αυτά έχουν μειωθεί αριθμητικά τα έμψυχα πλάσματα που κυκλοφορούν και μαστίζονται ανελέητα στο ψυχικό τους κόσμο ερχόμενοι σε επαφή με τα πανέμορφα cyborg που υποδύονται τον άνθρωπο.
7 στα 10 άτομα που κυκλοφορούν είναι ερωτευμένα με ένα και μόνο πράγμα. Τη φάτσα τους και τους κοιλιακούς τους και ψάχνουν να βρουν το έτερο ήμισυ να είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι η κοπέλα που βγαίνεις έξω για ένα ποτό και όλη την ώρα κοιτάει το καθρέφτη απέναντι στο μπαρ, τους υπόλοιπους να δουν αν την κοιτάνε, και φλερτάρει τον μπάρμαν γιατί είναι πολύ cool να μπαίνει στο χώρο και να την αναγνωρίζουν. Τους κοιτάει όλους εκτός από σένα. Το γνωρίζετε το παλιό ανέκδοτο?
Ποια είναι η διαφορά της πουτάνας από τη καριόλα? Η πουτάνα το κάνει με όλους, η καριόλα με όλους εκτός από σένα. Το έχει αυτό το πρόβλημα η κοινωνία των ναρκίσσων… Υπάρχει μόνο για να επιβεβαιώνεται εν μέσω της μαζικοποιημένης αποχαύνωσης. Υπάρχει για να μπορούν οι βιομηχανίες μόδας και ομορφιάς να έχουν γερούς καταναλωτές.
Είναι η κοινωνία που στ’@ρχίδια τους κι αν εξαφανιστούν όλα τα βιβλία από τα ράφια, αν κλείσουν τα μουσεία, αν κατεβάσουν τα πινέλα οι ζωγράφοι και τα όργανα οι μουσικοί. Αυτά τα παιδιά που εναγωνίως οι αλήτες της εξουσίας, επιθυμούν διακαώς να γίνουν όλα έτσι, είναι κούφια, ακατοίκητοι εγκέφαλοι, υπνωτισμένα από αναθυμιάσεις αναβολικών και κρέμες αδυνατίσματος. Είναι κρέατα που προσπαθούν να γίνουν αντίγραφα άθλιων ειδώλων που τους πλασάρουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης 24 ώρες το 24ωρο.
Η τραγωδία μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι του χαμού, που έλεγε κι ο ποιητής, είναι πως τα υγιή παιδιά, εκείνα που ακόμα κουβαλάνε ψυχή και όνειρα, υποφέρουν αφάνταστα, χωρίς να συνειδητοποιούν τι φταίει. Πάρα πολλά πέφτουν στα δίχτυα της κατάθλιψης, της πρέζας, της απόλυτης μοναξιάς, ή άλλα στο τζόγο, στην απομόνωση, στα ξίδια, γιατί δεν τους έχει πει κάποιος πως πριν καταλήξουν στο κρεβάτι ενός ψυχιάτρου, πρέπει να τσεκάρουν μήπως περιβάλλονται από μαλάκες…
Ακολουθούν αναγκαστικά αυτά που πλασάρουν στους υπόλοιπους, ενώ είναι ξένα σώματα και νοιώθουν θλίψη γιατί δεν έχουν τους γαμημένους six pack ή τη τέλεια μύτη (σημειωτέων στην Ελλάδα το 90% από γαλλικές μυτούλες έχουν προέλθει από ένα περίτεχνο μαχαίρι αλλιώς θα ήμασταν Γαλλία και όχι Ελλάδα), γιατί έχουν παραπανίσια κιλά, ή το μαλλί δεν μοιάζει λαμπερό και άφθαρτο όπως εκείνη η γκόμενα που το κουνάει πέρα δώθε στη διαφήμιση..
Θέλει κότσια, οικογένεια και περίγυρο γενικότερα που να έχουν μια ελάχιστη σοβαρότητα για να ξεφύγεις από αυτό το τριπάκι. Έχω ακούσει παιδιά να λένε, δεν νοιώθω τίποτα μέσα μου, δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να ζω, και σκέφτομαι πως όταν κοιτάζουν τα πέντε κατοστάρικα που παίρνουν για μισθό, τη παρέα των γελοίων που υποδύεται τους φίλους, τη γκόμενα ή το γκόμενο που τη βρίσκουν μετρώντας κοιλιακούς και κώλους, ένα κράτος που είναι για το π… καβάλα, και το μέλλον μοιάζει να μην έχει δυνατότητα να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από αυτή την αθλιότητα, τι να τους πεις? Σιώπα θα έρθουν και καλύτερες μέρες?
Στον ακήρυχτο πόλεμο ενάντια στον άνθρωπο και σε όλα τα ζωντανά που κυκλοφορούν πάνω στο πλανήτη, στην εποχή του αφανισμού και του τελευταίου ίχνους πολιτισμού, εκεί που οι ιδεολογίες μοιάζουν αδύναμες να εμπνεύσουν μέσα από το κόσμο των καλωδίων, και που οι πολιτείες έχουν μετατραπεί σε παζάρι που αγοράζεις από σκατόχαρτα μέχρι συνειδήσεις, τι να τους πεις?
Θέλει κότσια σήμερα για να μείνεις ανέγγιχτος. Για να μην σε στείλουν να καταπίνεις τα κωλοχάπια τους και να νοιώθεις συνεχώς ενοχές πως κάτι δεν πάει καλά με σένα. Για να μπορέσεις να δεις έξω από το τοίχο έναν ολόκληρο κόσμο κρυμμένο. Θέλει κότσια για να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες και να φτάσεις στην Ιθάκη σου.
Το μόνο μυστικό που θα μπορούσα να αποκαλύψω σε αυτά τα υπέροχα παιδιά είναι πως πρέπει να κρατηθούν αρχικά από κάτι που φαίνεται λίγο.. Να διαβάσουν με το ζόρι ένα βιβλίο, για να εξασκήσουν από την αρχή την ικανότητα να επεξεργάζονται τις εγκεφαλικές τους συνάψεις, να αγαπήσουν κάτι οτιδήποτε που να είναι όμορφο, αγνό, ένα ζωάκι, ένα λουλούδι, ένα μέρος δικό τους που να ξεφεύγουν από τη βρώμα, να βρουν να κρατηθούν από ένα μικρό κλαδί για να μην πέσουν στο γκρεμό της ηλιθιότητας.
Να ακολουθήσουν μια ιδέα, ακόμα κι αν μοιάζει παράταιρη από το γενικότερο γίγνεσθαι. Να πετάξουν από το λεξιλόγιο τους τη συνεχόμενη επανάληψη του “μαλάκα” γιατί αυτή η επανάληψη δεν είναι τίποτα άλλο από απουσία ικανότητας εύρεσης λέξεων λόγω αμορφωσιάς. Να ακούνε μουσικές που δεν βασανίζουν τα αυτιά, να γεύονται τροφές που δε βρωμάνε σαπίλα και θάνατο. Να αφουγκράζονται και να βρίσκουν ανθρώπους που ταιριάζουν με τη δική τους συχνότητα, άσχετα αν είναι όμορφοι , άσχημοι, λεπτοί, χοντροί ή ότι άλλο… Να αφουγκράζονται ποιος έχει κάτι αξιόλογο να πει και να πετάξουν όλους τους άλλους.
Να μην αρκούνται στα λίγα. Η όλα ή τίποτα. Μπορείς να πάρεις πράγματα από το καλό, μπορείς να πάρεις πράγματα από το κακό, αλλά δεν μπορείς να πάρεις τίποτα από το..τίποτα. Δώστε τη ψυχή σας σε ανθρώπους με ψυχή για να μπορέσουν να σας σεβαστούν, αλλιώς μόνοι. Δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο στη μοναξιά, όταν αυτή γίνει μέσο να ανακαλύψεις τις δικές σου αλήθειες, τα δικά σου νοήματα.
Καλή δύναμη σε όλους.
