Η Καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, λέει το τραγούδι
Οι άνθρωποι κουβαλούν στις αποσκευές τους δύο αρχέγονους φόβους. Είναι αυτοί που καθορίζουν στην ουσία, όλη την ανθρώπινη πορεία, η αιτία όσων κάναμε και όσων θα κάνουμε πάνω σε αυτό τον υπέροχο πλανήτη που δυστυχώς ακόμα σήμερα δεν έχουμε συλλάβει την ασύλληπτη ομορφιά του. Είναι ο φόβος του θανάτου και ο φόβος της αγάπης. Αυτά τα δύο στοιχεία της ανθρώπινης αντίληψης είναι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί και η αιτία όλων όσων συμβαίνουν.
Ο θάνατος και η αγάπη παλεύουν με το ανίκητο τις περισσότερες φορές τέρας της δημιουργίας μας. Το ΕΓΩ. Είναι η συνειδητοποίηση της απόλυτης ευδαιμονίας που μπορεί να προσφέρει η αληθινή αγάπη και η απόγνωση του τρόμου που προκαλεί το τέλος. Και στα δύο αυτά στοιχεία ο κυρίαρχος αντίπαλος είναι η διαφύλαξη του εγώ. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό είναι που θα γίνει σκόνη, που ανατρέπει όλα τα δεδομένα. Στον τρόμο του θανάτου ο άνθρωπος είναι ανυπεράσπιστος. Είναι η γνώση που του δόθηκε χωρίς να αντιλαμβάνεται το γιατί. Ικετεύει για μια απάντηση που να ανακουφίσει έστω και στο ελάχιστο την υπαρξιακή του θλίψη. Ολες οι θρησκείες γιγαντώθηκαν και επιζούν πατώντας πάνω σε αυτή την αγωνία του ανυπεράσπιστου στο μυστήριο ανθρώπου. Προσφέρουν εύκολες λύσεις για να καθησυχάσουν το μοιραίο τέλος.
Ομως αυτή ακριβώς η αγωνία δεν μπορεί να αντισταθμιστεί παρά μόνο από την ανακάλυψη της αληθινής αιτίας της ύπαρξης. Αυτή η αιτία δεν μπορεί να είναι άλλη από τη χαρά της ζωής. Αυτό το μεσοδιάστημα από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, αν δεν είχε καταδυναστεύσει τη ζωή μας το ψέμμα, οι απατηλές επιθυμίες, αν δεν είχε στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός ελέγχου συνειδήσεων ώστε ποτέ κανείς να μην μπορεί να αγγίξει το προσωπικό του παράδεισο, εδώ, ζωντανά με όλη του τη ψυχή να πετάει ελεύθερη, δεν θα μπορούσαν τα αρπακτικά, τα κτήνη που κυριαρχείται απόλυτα η ύπαρξή τους από το τίποτα, εκείνοι που είναι ένα κούφιο σαρκίο που υπάρχουν ροκανίζοντας μέσω του πόνου και του τρόμου τις ανθρώπινες ψυχές, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και μαζί με αυτά τα κτήνη δεν θα υπήρχε πλέον πόνος ούτε φόβος.
Η χαρά της ζωής είναι η αγάπη. Η αγάπη που γεμίζει τη ψυχή όταν την προσφέρεις, η αγάπη που εισπράττεις και αλλάζει όλη σου την ύπαρξη. Η στιγμή που μπορείς να αγγίξεις τα υψηλότερα και ευγενέστερα συναισθήματα για τον κόσμο που ζεις, τους συνανθρώπους, τα υπόλοιπα πλάσματα που κατοικούν πάνω στον υπέροχο πλανήτη μας, η στιγμή που θα αγαπήσεις το αρσενικό σου ή το θηλυκό σου σε ένα αγνό απόλυτο βαθμό, η στιγμή που θα νοιώσεις ανταπόκριση σε αυτά τα φωτεινά συναισθήματα, το κτηνώδες εγώ συνθλίβεται, όπως το χρυσάφι βγαίνει μέσα από τη φωτιά έτσι και η αγάπη ξεπροβάλει όταν κάψεις το ψεύτικο σκοτάδι που σκεπάζει τη ζωή.
Ναι σε αυτό το θλιβερό κατασκεύασμα που λέγεται ανθρώπινος πολιτισμός, η προσέγγιση και ακόμα περισσότερο η κατάκτηση αυτών των ιδανικών πονάει αφάνταστα. Καθώς μέσα μας διαλύονται σιγά σιγά οι ασφαλιστικές δικλείδες μιας ζωής φυλαγμένης μέσα σε απατηλές αντιλήψεις, ο πόνος είναι μεγάλος γιατί αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τη δυστυχία που υπάρχει γύρω μας μέσα το κέντρο της ύπαρξής σου. Οταν αγαπάς, όταν συμπονάς, όταν γίνεσαι μια διαθέσιμη ύπαρξη στην αλληλεγγύη, τη βοήθεια, την φροντίδα, την θυσία πολλές φορές για να πολεμήσεις για ένα καλύτερο κόσμο και για να κατακτήσεις τη προσωπική σου ευτυχία, το έγκλημα που έχει διαπραχθεί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη γιγαντώνεται. Μπορείς όχι μόνο να δεις έναν άνθρωπο που πονά αλλά να νοιώσεις μαζί του αυτό το πόνο. Μπορείς να δεις ένα ζωάκι που βασανίζεται και να νοιώσεις πως χτυπάνε εσένα. Μπορείς να δεις τη παιδική κακοποίηση, τα εγκλήματα, το πόλεμο, τη φτώχεια, την αρρώστια, την απόγνωση στα μάτια των ανθρώπων, την εξαθλίωσή τους, την κτηνωδία εκείνων που τους ελέγχουν και τους πατάνε με άλλα μάτια. Με τα μάτια της αλήθειας.
Οι άνθρωποι φοβούνται να αγαπήσουν για τον ίδιο λόγο που φοβούνται να πεθάνουν. Γιατί είναι δειλοί και υποταγμένοι σε μια κυνική τάξη πραγμάτων που τους έχει εκπαιδεύσει να αναζητούν απεγνωσμένα την ασφαλή συντήρηση του υπερτροφικού εγώ. Από την ώρα που γεννιούνται κρατούνται δέσμιοι σε μια στυγνή πραγματικότητα όπου πρέπει να κυριαρχούν αντιλήψεις που να προστατεύουν το ψεύτικο κατασκεύασμα. Πρέπει να νοιώθουν ανταγωνιστικοί με το περιβάλλον τους να ξεκινάνε κάθε σκέψη στο μυαλό τους με το “εγώ” πως θα ζήσω, πως θα κερδίσω, πως θα αγοράσω, πως γίνω δυνατότερος από τον δίπλα μου, πως θα εξαπατήσω για να κατακτήσω, πως θα ζηλεύω, θα μισώ, θα φυλάγομαι μην με πειράξουν, πως θα είμαι δύσπιστος και απόμακρος, πως θα ανήκω σε κάποιο μαντρί που θα με φυλάει καλά ο τσοπάνης.
Αφού όλο το κατασκεύασμα είναι έτσι δομημένο ώστε να είναι καλά εντοπισμένες οι συγκεκριμένες ανάγκες που εξυπηρετούν το εγώ και την συντήρησή του, μετά τα κοπάδια χωρισμένα σε στρατόπεδα σκοτώνονται μεταξύ τους για να εξυπηρετήσουν τάχα μια ιδεολογία, ένα πόλεμο, μια ποδοσφαιρική ομάδα. Η ζωή ένα ρινγκ πυγμαχίας όπου ο δυνατότερος μπορεί να ρίξει νοκ αουτ τον πιο αδύναμο. Ενας αγώνας στοιχημάτων και τζόγου όπου ο πιο πονηρός, ο πιο έμπειρος ή πιο αδίστακτος υπερασπίζεται το μικρόκοσμό του, μαθαίνοντας σιγά σιγά να απέχει από την ουσιαστική προσέγγιση της ζωής.
Το συναίσθημα της αγάπης αν μπορέσει να σε συλλάβει, να σε κατακτήσει σε όλο σου το είναι, αλλάζει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και γκρεμίζει όλο το απατηλό οικοδόμημα. Δεν είναι τυχαίο που δυο άνθρωποι ερωτευμένοι μπορούν και ανακαλύπτουν ομορφιές εκεί που οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα. Δεν είναι τυχαίο που κάποιος που αγαπά με όλη τη δύναμη της ψυχής του κάποιον άλλον προσφέρει πλούσια τη ζωή του την ίδια σε ένα άλλο πλάσμα χωρίς μια στιγμή αμφιβολίας. Δεν είναι τυχαίο που ένας άνθρωπος μπορεί να συμπονέσει ένα δυστυχισμένο, να βοηθήσει ένα χέρι που απλώνεται χωρίς ανταλλάγματα, να θυσιαστεί για ένα όμορφο ιδανικό, να κατανοήσει από την άλλη το κακό στην πραγματική του μορφή και να μην μπορεί να τον αγγίξει.
Ναι, όταν μπορέσεις μετά από τεράστιο προσωπικό αγώνα, να συνθλίψεις το εγώ και να πλησιάσεις την ομορφιά της ζωής, όταν νοιώσεις να αγαπάς αληθινά, όχι υποδυόμενος ακόμα ένα ρόλο ψεύτικο για να γεμίσεις την άδεια καθημερινότητα για να ικανοποιήσεις τον ναρκισισμό σου, όταν αγαπάς γιατί έχεις ανοίξει τη ψυχή σου για να δεχτείς στο κόσμο σου έναν ακόμα κάτοικο, το ίδιο όταν έχεις ανοίξει τη ψυχή σου για να μπορέσεις να δεις το κόσμο που σε περιβάλλει έξω από ψεύτικες εικόνες και παραποιημένα νοήματα, πονάει, πονάει πολύ, γιατί αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω και τρέμεις στην ιδέα πως όπως όλα τα πράγματα σε αυτή τη διάσταση της ύπαρξης τελειώνουν, και θέλεις να κρατήσεις αυτή την απόλυτη ευδαιμονία όσο περισσότερο γίνεται. Στην περίπτωση της αγάπης δυο ανθρώπων γιατί δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς το αντικείμενο της ευτυχίας σου. Στην περίπτωση της αγάπης για το συνάνθρωπο γιατί θέλεις να έχεις χρόνο να παλέψεις, να βοηθήσεις με όλες τις δυνάμεις, να αγωνιστείς για ένα καλύτερο αύριο για όλους.
Αυτό που προσφέρουν τα αρπακτικά είναι η εύκολη τροφή. Η εγγύηση ασφάλειας υποτίθεται και η ενδυνάμωση ενός εγώ που αδιαφορεί για τους υπόλοιπους. Προσφέρουν τροφή για τη σάρκα, τρόπους να δυναμώνει συνεχώς κάθε αρνητικό συναίσθημα για να έχουν στρατιώτες στους πολέμους τους που σκοτώνουν, απατεώνες να κυβερνούν και να τεμαχίζουν τις ανθρώπινες ζωές, υποταγμένα δουλικά που παριστάνουν τους κατέχοντες τη γνώση. Και ένα μόνο πράγμα τρέμουν. Μήπως τα καταφέρεις με οποιοδήποτε τρόπο, να κατακτήσεις δυο πράγματα, το δικαίωμα να γίνεις ευτυχισμένος και την αποδοχή ήρεμα και γαλήνια πως το τέλος είναι αναπόφευκτο.
Ο άνθρωπος που μπορεί να ανακαλύψει το προσωπικό του παράδεισο εκείνον που βασίζεται σε αγαθά που δεν αγοράζονται, και να αποδεχτεί το τέλος του χωρίς κανένα φόβο, δηλαδή ο άνθρωπος που μετατρέπεται σε ελεύθερο ανυπότακτο πνεύμα και χορτασμένη από ευδαιμονία ψυχή, είναι ο ανίκητος αντίπαλος τους και το ξέρουν.
Τελικά η χαρά της ζωής έχει ένα μόνο αντίπαλο, τη δειλία. Την υποταγή στην σιγουριά του να μην χάσεις τη ήσυχη τάξη της ζωής, με κέρδος μια καθημερινότητα που θα είναι από αδιάφορη μέχρι χαζοχαρούμενη. Τα λίγα τετραγωνικά ασφάλειας για να μην βρεθείς να χάνεσαι. Τη χλιαρότητα έναντι μιας φωτιάς που μπορεί να σε κάψει. Την ήρεμη λιμνούλα απέναντι στην απέραντη θάλασσα που περιμένει να την κατακτήσεις. Ενα μικρό φωτάκι στο κομοδίνο σου δίπλα στο κρεββάτι σου αντί για το ταξίδεμα σε άγνωστους γαλαξίες. Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή που κάθε άνθρωπος καλείται να επιλέξει αν θα παραμείνει δέσμιος του φόβου ή θα ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι για να κατανοήσει γιατί υπάρχει. Το δικό του νόημα, το δικό του παράδεισο.
Την κόλαση δεν χρειάζεται να την ανακαλύψουμε. Είναι ήδη εδώ και όσο δεν ανοίξουμε το πορτάκι να το σκάσουμε, θα είμαστε μόνιμοι κάτοικοι της μέχρι να σβήσουμε.
