Απομόνωση – Τελευταία έξοδος – Εμβόλιο
Πίσω από τα αστραφτερά ψεύτικα χαμόγελα των επώνυμων που μας έδειξαν πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος στη καραντίνα, όμορφα γεύματα που ετοιμάζονται σε όμορφες κουζίνες, από όμορφους άντρες και γυναίκες, στον όμορφο κόσμο τον αγγελικά πλασμένο, η κόλαση έχει στρώσει χαλιά και χιλιάδες, μη αστραφτεροί δυστυχισμένοι, οδεύουν σιγά σιγά προς τη τρέλα.
Με λουκέτα στα μαγαζιά, με τους ανέργους να ψάχνουν στην όχι τόσο όμορφη κουζίνα τους ένα πιάτο φαΐ να βγάλουν τη μέρα, με τρομοκρατημένους ηλικιωμένους κλειδωμένους στα σπίτια και νέους ενόχους που αμάρτησαν και έσπειραν τη μόλυνση, με αρρώστους που δεν μπορούν πια να δεχτούν ούτε τις συνηθισμένες θεραπείες, λίστες για ανθρώπους που περιμένουν να χειρουργηθούν αλλά δεν υπάρχει πια κρεββάτι γι΄αυτούς, με ετοιμοθάνατους που σβήνουν μόνοι τους σε κάποιο θάλαμο χωρίς ένα χέρι αγαπημένο να τους αποχαιρετίσει για τελευταία φορά.
Η τελευταία ελπίδα εξόδου το εμβόλιο.
Στην ταινία soylent green οι δυστυχισμένοι περίμεναν τη μερίδα τους από το φαγάκι που τους αναλογούσε για να επιβιώσουν, ένα κομμάτι φαγάκι φτιαγμένο από τις σάρκες τους. Στη σημερινή δυστοπική κοινωνία οι δυστυχισμένοι περιμένουν ένα φιαλίδιο που θα τους βοηθήσει να επιβιώσουν φτιαγμένο από τους φόβους τους. Τα συστατικά του είναι μια μεγάλη μερίδα απομόνωση, μία συνεχής τηλεοπτική τρομολαγνεία, πολλές εικόνες από διασωληνομένους, και η μερίδα του λέοντος στον θάνατο. Μέσα από όλα αυτά βγαίνει ένα υγρό που είναι εμβόλιο και δεν είναι, προκαλεί ανοσία και δεν προκαλεί, έχει παρενέργειες σοβαρές και δεν έχει, μπορείς να κολλήσεις τον ιο ακόμα κι αν το έχεις κάνει και δεν μπορείς, θα χρειάζεται να το επαναλαμβάνεις κάθε χρόνο ή και όχι, καλύπτει και τις μεταλλάξεις ή δεν τις καλύπτει….
Δεν ξέρουμε στην ουσία τίποτα, παρά μόνο ένα και σημαντικό, είναι η ΜΟΝΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Κι αν βγεις από αυτή τη φυλακή? Θα σε περιμένει κάποιος? Μήπως εν τω μεταξύ έμαθες να ζεις χωρίς πολλές επαφές? Μήπως έμαθες να μην αγγίζεις τους άλλους να μην τους πλησιάζεις, να είσαι δύσπιστος… Μήπως έμαθες τρόπους να ζεις στο κελί σου και η απέξω ζωή μοιάζει ανασφαλής κι επικίνδυνη. Μήπως τα παιδιά σου έμαθαν να παίζουν μόνα τους, να διαβάζουν μόνα τους, μήπως οι νέοι έμαθαν πως να διασκεδάζουν απομονωμένοι και οι ηλικιωμένοι πως να ζουν χωρίς συντροφιά?
Επειδή έμαθαν τους ανθρώπους , κι αυτό είναι πολύ βολικό, να ζουν σε ένα κόσμο χωρίς ιδιαίτερες επαφές, μια κοινωνία όπου ο καθένας περιορίζεται στα λίγα τετραγωνικά που του επιτρέπουν, αδιαμαρτύρητα, ακολουθώντας κανόνες για το πως, που, και γιατί πρέπει να ζει, μια κανονικότητα που καθορίζεται από την υπακοή και την παράδοση, το θαυματουργό ελιξίριο ζωής, θα δίνεται σε μικρές δόσεις, και στο ενδιάμεσο ο φόβος θα συνεχίζει να υπάρχει, μέχρι την επόμενη δόση, όπως αρμόζει σε εθισμένους που ησυχάζουν μόνο όταν παίρνουν τη δόση τους.
Μα γιατί τα λέω όλα αυτά εγώ η μόνιμα απαισιόδοξη, εγώ που δεν μπορώ να δω τα θετικά μια τέτοιας σπουδαίας εξέλιξης και την υποβιβάζω σε κάτι ευτελές και ύποπτο… τι περίεργοι άνθρωποι που είμαστε εμείς οι ψεκασμένοι, απροσάρμοστοι μέσα στην όμορφη τάξη, ανυπάκουοι στους σωτήρες που θέλουν μόνο το καλό μας, μια μουτζούρα στο καλογραμμένο τετράδιο, ένα σφάλμα στο σύστημα….
Ομολογώ πως οι προθέσεις μου είναι καλές, αλλά την τελευταία φορά που ομολόγησα κάτι τέτοιο, μου είπαν «πως ο δρόμος για την κόλαση, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».
Που είναι άραγε η αλήθεια και που το ψέμα? Ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος για ότι θα έρθει σύντομα μπροστά μας. Υπάρχουν αθώοι? Υπάρχει. Εκείνο το μικρό παιδί που το μεταχειριζόμαστε σαν ένα τενεκέ που μέσα υπάρχει περιθώριο να πετάξουμε όλη την άρρωστη πραγματικότητα μας, ένα παιδί που γεννήθηκε μέσα στην ανωμαλία, και δεν θα έχει ποτέ την ευκαιρία να επιλέξει να την απορρίψει γιατί αυτήν βλέπει σαν κανονικότητα.
Αυτό το δημιούργημα που γεννήθηκε την εποχή της μεγάλης σαπίλας, σε μια ανθρωπότητα που τα τέρατα δεν θα μεταμορφωθούν σε πρίγκηπες με ένα φιλί, ο κυνηγός δεν θα σκοτώσει τον κακό λύκο, και ο καθρέφτης της κακιάς μάγισσας θα αφανίσει ότι δεν του μοιάζει, ναι, αθώο είναι εκείνο το παιδί που δεν πρόλαβε να ακούσει την άλλη εκδοχή του παραμυθιού, γιατί γεννήθηκε από μάνες που δεν έχουν καιρό για παραμύθια, αφοσιωμένες να ακούνε τα δικά τους παραμύθια από τους χειραγωγούς λαοπλάνους που τους υποδεικνύουν με το δάχτυλο τεντωμένο, πως θα πρέπει να μάθουν το βλαστάρι τους να ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ.
Καλημέρα σας.
