ΣΚΛΑΒΟΙ
Το σύστημα δεν είναι κάτι απρόσωπο. Είμαστε εμείς. Όλοι. Με το λιθαράκι που βάζει ο καθένας στο χτίσιμό του. Με την αντίληψη που έχουμε για την ίδια τη ζωή και τις αξίες της. Με τον εγκλωβισμό που έχουμε πρώτα μέσα μας και μετά έξω μας. Το έξω είναι όπως το μέσα. Και το αντίθετο. Οπότε δεν προτείνω τίποτα. Γιατί για να δώσεις ένα σοκ στο σύστημα πρέπει να έχεις βάλει πριν τα καλώδια στο κούτελο το δικό σου, να τα ανάψεις, να σε τινάξει κι αν επιζήσεις να βγεις με άλλο μυαλό στο κόσμο.
Ο πρώην σκλάβος των φεουδαρχών και αποικιοκρατών είναι ο νυν καταναλωτής σκλάβος των πολυεθνικών. Τίποτα άλλο δεν είμαστε αυτή τη στιγμή από κατασκευάσματα κατά παραγγελία των γραφείων μάρκετινγκ και διαφήμισης των μεγάλων ομίλων. Αυτά τα γραφεία γεμάτα από επιστήμονες που σπουδάζουν τις ανθρώπινες αδυναμίες και έχουν ανάγει σε τέχνη το να χτίζουν ολόκληρη τη προσωπικότητα ενός ανθρώπου από την ώρα που γεννιέται, ποντάρουν στον εγκλωβισμένο μας εαυτό και στα αχόρταγα θέλω του. Το έχουν πει σοφοί άνθρωποι , μας το έχουν φωνάξει χιλιάδες φορές, δεν θέλουμε να ακούσουμε, δεν μπορούμε, δεν ξέρω.
Δεν είναι το άλφα ή βήτα σύστημα που χωλαίνει, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που έχει υποβιβάσει την ύπαρξή του σε επίπεδο αγοραπωλησίας, κάθε είδους. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι αν υπάρχει ελπίδα να γίνει ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα…
Για να περιοριστούμε λοιπόν στο σήμερα δεν πιστεύω πως θα γίνει τίποτα το σημαντικό γιατί για να γίνει κάτι που να μπορεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα, εκατομμύρια άνθρωποι θα έπρεπε ξαφνικά να αναβαθμιστούν από κούφιοι μαζικοποιημένοι καταναλωτές της ζωής σε αυτόνομες ελεύθερες οντότητες. Για να κάνω ένα παραλληλισμό, το σύστημα θα πάθαινε σοκ αν αντί για ανθρώπους που αγωνιούσαν συνεχώς πως θα βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητο, είχε μπροστά του ανθρώπους που αποφάσιζαν να μάθουν ξανά να περπατάνε με τα πόδια τους.
Αν λοιπόν οι καταναλωτές ξύπναγαν ένα πρωί και συνειδητοποιούσαν έτσι σαν τρέλα που τους ήρθε ξαφνικά, πως όλα όσα χρειάζονται για να ζήσουν είναι δυο τρία απλά πράγματα κι όλα τα άλλα είναι σκουπίδια, το σύστημα θα πάθαινε σοκ μέσα σε 24 ώρες και θα κατέρρεε, γιατί θα έχανε το λόγο ύπαρξης. Κι επειδή αυτό δεν πρόκειται να γίνει , επειδή όλη μας η ύπαρξη έχει πιαστεί γερά από τα αρχ…. του συστήματος που οι ίδιοι χτίσαμε, δεν πιστεύω σε τίποτα.
Ακόμα κι εκείνο το μέρος εκείνο του πληθυσμού που φωνάζει για επαναστάσεις, ανατροπές, κοινωνίες ισότητας, ανθρωπιάς, δικαιοσύνης, ελευθερίας, κάνει απλά μια εντελώς υποθετική πρόβα του πως ίσως θα μπορούσε να γίνει κάτι που δεν έχει δοκιμάσει, δεν ξέρει, δεν έχει βιώσει ποτέ στο πετσί του για αυτό και ο καθένας από το πολιτικό στρατόπεδο που ανήκει επιτρέπει στο μελλοντικό όραμα ανθρωπισμού του αντιπάλους εγκλωβισμένους, εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων, τυράννους που μοιάζουν καλύτεροι από τους τυράννους του αντίπαλου στρατοπέδου, μετατόπιση του πλούτου από εδώ εκεί κι από εκεί εδώ. Οραματίζονται τις κοινωνίες μετά την όποια επανάσταση όπως ακριβώς οραματίζεται ο εγωιστής πιστός το θάνατό του. Πως θα μεταβεί δηλαδή στο παράδεισο με τα ρούχα που φοράει και θα βρει τους γνωστούς τους όλους να κοιτάνε τη κόλαση αφ΄υψηλού. Σπάνια ένας άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τη γύμνια του ακόμα και στο τέλος…
Ίσως τα παραπάνω μοιάζουν παιδαριώδη, αερολογίες, ουτοπίες άχρηστες . Γιατί δεν μπορεί να βγαίνει ένας οποιοσδήποτε άσχετος σαν κι εμένα και να λέει πως όλο αυτό που με τόσο κόπο κατορθώσαμε να κερδίσουμε είναι στην ουσία ένα τίποτα και λύση είναι να γυρίσουμε στα σπήλαια και να κυνηγάμε τη τροφή μας καταργώντας αιώνες πορείας του ανθρώπινου είδους για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.
Όμως θα το χειροτερέψω ακόμα περισσότερο και θα σας πω, πως κατά τη ταπεινή μου γνώμη πάντα, το εδώ που φτάσαμε σήμερα για μένα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα γιατί κοιτάζοντας τον εκ πολιτισμένο πιθηκάκο βλέπω πως ίσως έχει μεγαλύτερη άγνοια της φύσης , του νοήματος της ζωής, των ίδιων των μυστικών της δημιουργίας, του σύμπαντος, από ότι είχε εκείνος ο πρόγονος της σπηλιάς που κοίταζε εκστασιασμένος το σεντόνια από άστρα να τον σκεπάζει στην απέραντη ερημιά του και δημιουργούσε τους θεούς του για να μπορεί να δοξάσει κάποιον για το δέος που ένοιωθε.
Δεν είμαστε πολιτισμένοι. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή της ιστορίας μας, είμαστε ξεκάθαρα απολίτιστοι. Κι ο πρωτογονισμός μας είναι πολύ επικίνδυνος και ανίκητος γιατί σε αντίθεση με τον άνθρωπο των σπηλαίων, ο σημερινός άνθρωπος νομίζει πως αυτό που βιώνει είναι πρόοδος. Νοιώθει περήφανος για την τεχνολογία του, τις επιστήμες, τα υπερσύγχρονα κτίρια, τα αεροπλάνα που τον ταξιδεύουν, τις επικοινωνίες που τον συνδέουν με όλο το πλανήτη, τα πολύχρωμα χαπάκια που καταπίνει για κάθε του ενόχληση, τους αυτοματισμούς που τον κάνουν να παίζει με διάφορα χειριστήρια στα χεράκια του και νοιώθει υποχρεωμένος να βρίσκεται σε συνεχή ανταγωνισμό με όποιον είναι γύρω του για το ποιος θα είναι ο κυρίαρχος όλων αυτών των παιχνιδιών. Ποιος έχει τη πρόοδο μεγαλύτερη. Διψασμένος και πεινασμένος μόνιμα. Εξαρτημένος από την απόλυτη πρέζα της ύλης. Εκπαιδευμένος μόνο να αγγίζει, να μυρίζει, να βλέπει, να γλύφει τη ζωή όπως ο σκύλος το κόκκαλο του.
Έχει όλα τα εργαλεία της γνώσης στα χέρια του αλλά είναι άχρηστα γιατί γνωρίζει τα υλικά που αποτελούνται αλλά έχει ξεχάσει τον αρχικό λόγο που επιθύμησε να μάθει, και το σκοπό που ονειρευόταν να εκπληρώσει. Χάθηκε σε ένα απρόσωπο δρόμο, γεμάτο από κανόνες απειλητικούς, ένα ναρκοπέδιο που εκπαιδευμένοι στρατιώτες τον τραβολογάνε μόνιμα προς την κατεύθυνση που θέλουν για να τον σώσουν. Αλλά η αλήθεια είναι πως όλα τα στρατόπεδα την ίδια μούρη έχουν..
Κι αρκεί ένα μνημόνιο σε μια μικρή κωλοτρυπίδα του πλανήτη για να του αρπάξει το κόκκαλο και να κατανοήσει πως όλο αυτό το όνειρο ήταν μια λεπτή πέτσα πάνω από τη προβιά….
Μόνο που μόλις σκίστηκε ανακαλύπτουμε πως και τα ρόπαλα και οι μάγοι της φυλής, έχουν εξαφανιστεί εδώ και κάτι αιώνες κι εμείς μέχρι το περίπτερο είχαμε μάθει να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο. Και τώρα?….
Τώρα ψάχνουν πάλι όλοι το νέο είδωλο. Τον θεό που θα τους οδηγήσει στο νέο παράδεισο. Ο οποίος όποια και μορφή να έχει θα είναι ίδιος με το προηγούμενο. Μια φυλακή με άλλους δεσμοφύλακες κι άλλα κελιά.
Δεν προτείνω τίποτα γιατί πολύ απλά πιστεύω πως η μόνη ουσιαστική επανάσταση είναι αυτή που κάνει κάποιος με τον εαυτό του. Ο πόλεμος που δίνει με τον εαυτό του και η δύναμη να τιναχτεί έξω από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση ελεύθερος χωρίς να έχει τίποτα, χωρίς να ελπίζει σε τίποτα, απλά ελεύθερος….
Οι τύραννοι δεν κρύβονται πλέον, παίζουν. Ολόκληρη η ανθρωπότητα μαριονέτες, φιμωμένες, άνθρωποι που εκτελούν εντολές. Φιμωμένοι με γελοίες μάσκες, κλειδωμένοι στα σπίτια, τρομοκρατημένοι, σωπαίνουμε….
Δεν είναι που θα έρθουν οι βάρβαροι, είναι κιόλας εδώ.. παίζουν το τελευταίο χαρτί. Είσαι πεισμένος πως έχουν το καλύτερο φύλλο, ποντάρουν τη ζωή σου, τη ζωή των παιδιών σου, οδεύουμε γοργά στην μεταλλαγμένη κοινωνία της απομόνωσης, της κατάθλιψης, της απόγνωσης όπου οι άνθρωποι θα λένε μόνο ναι, κι εσύ, εγώ, όλοι μας πάμε πάσο….
Γιατί μια χούφτα άνθρωποι έχουν αγοράσει το πλανήτη, και πληρώνουμε ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε, θύματα και ένοχοι μαζί. Φωνές λένε ξύπνα, όμως πως ξυπνάει μια κοινωνία που βρίσκεται σε κώμα… πως…. Το τραγικό είναι πως φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν μόνο δυο στρατόπεδα. Εκείνοι που υπακούν σε όλα και οι αρνητές. Κι εκείνοι που υπακούν στην τυραννία βλέπουν σαν μόνο εχθρό εκείνον που αρνείται να υπακούσει. Ο απόλυτος εξευτελισμός. Η απόλυτη ηδονή του συστήματος, να μετατρέψει τους ”καλούς” ανθρώπους σε χαφιέδες του χωρίς ανάγκη καν κουκούλας…
ΝΤΡΟΠΗ.
