Ακόμα και έτσι μπορούμε…

Μαρία Στρίγκου*

Είναι Κυριακή, 7 του Μάρτη – πότε πήγε κιόλας εφτά, χτες δεν είχαμε Χριστούγεννα; – έχει συννεφιά κι ο κόσμος έξω στο δρόμο μοιάζει να μην έχει ξυπνήσει ακόμα, ύστερα σκέφτομαι ότι είμαστε ακόμα σε lockdown, η κυκλοφορία γίνεται με μηνύματα και απαγορεύσεις, η μάσκα δεν μας αφήνει να δούμε ένα χαμόγελο, να πάρουμε ένα φιλί.

Μέσα στα σπίτια των ανθρώπων ξετυλίγονται διάφορες ιστορίες, η απόχρωσή τους είναι ως επί το πλείστον λυπημένη. Αρρώστιες, ατυχίες, βία, ανεργία, τρομοκρατία, φτωχοποίηση, αδιέξοδο, άγχος, αγωνία.

 

Βέβαια συμβαίνουν και καλά αλλά όσο πάνε συρρικνώνονται, ελαχιστεύουν, ξεβάφουν απ’ το γκρίζο των ημερών που παράγεται πια σε αφθονία.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, στήστε αυτάκι για ν’ ακούσετε το παιδί μέσα σας. Το παιδί που είναι τρομαγμένο, μπερδεμένο, καχύποπτο, που κλαίει, που φοβάται, που αγωνιά. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να σταθείς δίπλα σ’ ένα παιδί που όλα γύρω του το τρομάζουν; Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να το ηρεμήσεις, να το καθησυχάσεις, να το τρυφερέψεις;

Απαιτεί υπομονή, επιμονή και αγάπη. Ηρεμία και απαλές κινήσεις. Γλυκύτητα και σταθερότητα. Αγκαλιά και ασφάλεια. Παρηγοριά.

Αυτά τα απλά και δύσκολα – εύκολα να τα προσφέρετε στους άλλους – γιατί δεν τα χαρίζετε οι ίδιοι στον εαυτό σας; Δεν έχετε πιο σημαντικό παιδί στη ζωή σας απ’ αυτόν, γιατί αν εσείς δεν είσαστε καλά κανέναν άλλο δεν θα μπορέσετε να στηρίξετε, φροντίσετε, προστατέψετε.
Στήστε αυτάκι κι αφουγκραστείτε τον εαυτό σας. Τι έχει ανάγκη; Τι χρειάζεται για ν’ αντέξει; Τι του λείπει περισσότερο απ’ όλα;

Εύκολα θα πείτε μια βόλτα, μια εκδρομή, μια αγκαλιά με τους δικούς μου ή αν μάθατε να «βουλώνετε» τρύπες συναισθηματικές με την ύλη, θα απαντήσετε ένα καινούργιο ρούχο, μια ταβέρνα, ένα ξενύχτι.
Στήστε αυτάκι είπαμε, με προσοχή, με υπομονή, με επιμονή. Μήπως το παιδί μέσα σας, λαχτάρησε να παίξει, να κοιμηθεί στα ζεστά, ν’ ακούσει ένα παραμύθι, να μυρίσει ένα λουλούδι, να ζωγραφίσει ένα καινούργιο όνειρο; Μπορεί αυτό να είναι το φύτεμα ενός λουλουδιού, να φάει μια ώριμη φράουλα, να κοιτάξει τη θάλασσα, να χορέψει το αγαπημένο του τραγούδι. Μην ψάχνετε τα σύνθετα. Στα απλά κρύβεται η μαγεία.

Τώρα περισσότερο από ποτέ, τώρα που ξεχειλίζει η κούραση και η λύπη, τώρα χρειάζεται να «θυμηθούμε» το εσωτερικό μας παιδί και να το τιμήσουμε κάνοντάς του τα χατίρια. Όπου να ‘ναι έρχεται η Άνοιξη, είναι κρίμα να μην ανθίσουμε μαζί της.
Ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, μπορούμε.

 

*Η Μαρία Στρίγκου
Δουλεύει στο Αντικαρκινικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών “Ο Άγιος Σάββας”
1990 έως σήμερα
Σπούδασε Counseling psychology στο Middlesex University