Ο Φόβος Φυλάει τα Έρμα
Κάποτε είχα γνωρίσει έναν άνθρωπο, τον ονομάζω ο κύριος Χ, που τον είχα συνδυάσει στο μυαλό μου με την εικόνα της απόλυτης δυστυχίας. Είχε πολλά λεφτά, μπορούσε να ζήσει μια ζωή άνετη χωρίς να τον απασχολεί τίποτα, ήταν ένα καταξιωμένο μέλος της μεγαλο αστικής τάξης, όμως έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια, ήταν υποχόνδριος μέχρι το μεδούλι του. Δεν χαιρετούσε ποτέ κανένα δια χειραψίας, φόραγε μια προστατευτική μάσκα όταν ερχόταν σε επαφή με κόσμο (ναι ακριβώς τη γνωστή μάσκα τότε που ξέραμε πως τη φοράνε μόνο στα χειρουργεία), έπλενε συνέχεια τα χέρια του με αντισηπτικά και φόραγε γάντια μιας χρήσης. Στο εστιατόριο έφερνε δικά του πιάτα και μαχαιροπήρουνα από το σπίτι.
Το τραγικό με αυτό τον άνθρωπο, όπως έμαθα κάποια χρόνια μετά, ήταν πως τελικά… αυτοκτόνησε.
Ο άνθρωπος έχει περίεργους μηχανισμούς στο πως επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει. Στο θέμα απειλή της ζωής, στο φόβο του θανάτου, θα έχετε παρατηρήσει στον εαυτό σας, πως η εικόνα που σχηματίζει το μυαλό μας, όταν μας μπει μια ιδέα απειλής της ζωής, π.χ. πως ίσως αυτό που νοιώθουμε είναι σύμπτωμα μιας σοβαρής ασθένειας , είναι τις περισσότερες φορές χειρότερο μαρτύριο από αυτό που θα αισθανθούμε όταν η απειλή γίνει πραγματικότητα. Η υποψία πως ”κάτι σοβαρό έχουμε” είναι ένα βασανιστήριο που μπορεί να σε αφήσει άγρυπνο, να χαλάσει τη διάθεση σου για οτιδήποτε, να σε καταστήσει καταθλιπτικό και παραδομένο σε ένα μοιραίο που δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις, γιατί νιώθεις αδύναμος, έρμαιο σε μια κακοτυχία που δεν θέλεις να πιστέψεις πως έχει συμβεί σε εσένα.
Σε αυτή τη περίπτωση εναποθέτουμε όλη μας την ύπαρξη στα χέρια ενός γιατρού, και στο αποτέλεσμα των εξετάσεων που θα μας υποβάλει, και όταν η απάντηση είναι καλή, χρόνια ολόκληρα φεύγουν από πάνω μας και η ζωή αρχίζει ξανά, χαρούμενη μέχρι να επανέλθουμε στο ζόρι των πραγματικών προβλημάτων της καθημερινότητας που μας είχαν γίνει αδιάφορα και ανούσια μέχρι να βεβαιωθούμε πως θα έχουμε την ευκαιρία να τα λουζόμαστε για καιρό ακόμα. Σε αυτό τον μηχανισμό φόβου, που είναι περασμένος μέσα στους αρχέτυπους φόβους του θνητού ανθρώπου, που δυστυχώς έχει πλήρη συνείδηση από την ώρα που γεννιέται αυτής της θνητότητας, στηρίζεται όλος ο μηχανισμός της υποταγής της μάζας.
Χρειάστηκαν ελάχιστο χρόνο και μερικές καλές τεχνικές προπαγάνδας, για να μετατρέψουν όλους τους ανθρώπους σε κύριο Χ. Στο μυαλό μου, είχα πάντα την εικόνα αυτού του ανθρώπου, σαν μια βαριά ψυχιατρική περίπτωση, ανίατη, πολύ περισσότερο όταν είχα μιλήσει μαζί του και είχα αντιληφθεί πως αυτό που κάνει νόμιζε πως ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Αυτό που με φοβίζει στη συσχέτιση που κάνω του κυρίου Χ με την κοινωνία Χ που έχει δημιουργηθεί, είναι η κατάληξη. Η περίπτωση της κοινωνίας που βρίσκεται ψυχολογικά στο στάδιο του αυτόχειρα που λειτουργεί όπως κάποιος που σε λίγο καιρό, θα βάλει τέλος στο μαρτύριο του με μια πράξη απόλυτης παράδοσης στο μοιραίο..
Συμβαίνουν πολύ σοβαρά πράγματα γύρω μας, τα οποία περνούν σαν τριτοκλασάτες ειδησούλες. Εδώ στη πατρίδα μας, είμαστε σε μια φάση, που μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να ανακαλύψουμε πως τα έχουμε χάσει όλα, κάθε δικαίωμα σαν εργαζόμενοι, σαν πολίτες και σαν έλληνες ακόμα, μπορεί να έχει ξεπουληθεί η πατρίδα μισοτιμής, να έχουμε πουληθεί κι εμείς σαν σκλάβοι, να έχουν φτάσει οι κατακτητές της ζωής μας πάνοπλοι στην αυλή του σπιτιού μας κι εμείς να μην έχουμε πάρει χαμπάρι. Μπορεί να έχουν μπει και στο σπίτι μας, να έχουν κλέψει όλα τα υπάρχοντά μας, μπορεί να έχουν σκοτώσει τα παιδιά μας, να μας έχουν βάλει φωτιά, κι εμείς να είμαστε καρφωμένοι σε μια τηλεόραση, περιμένοντας με αγωνία το επόμενο τρομολαγνικό δελτίο που θα μας ανακοινώνει αρρώστους, θανάτους και βασανισμένους διασωληνομένους, με δημοσιοκάφρους που γουρλώνουν με δήθεν αγωνία τα μάτια και μουσική υπόκρουση που παραπέμπει σε ταινίες τρόμου.
Ενας χρόνος που οι άνθρωποι βομβαρδίζονται στη κυριολεξία με σκηνές και ειδήσεις που όπως είναι φυσικό μεταλάσσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους σε έρμο που το φυλάει μόνο ο φόβος μέσα στο μαντρί. Απομόνωση, καχυποψία και αποστροφή για τον συνάνθρωπο, παιδιά που εκπαιδεύονται στο φόβο της αρρώστιας και του θανάτου, άνθρωποι που ζωή τους έχει μετατραπεί σαν τους ασθενείς που ζουν σε απόλυτη αποστείρωση πριν υποστούν μια μεταμόσχευση. Στη περίπτωση αυτή ναι, ετοιμάζονται όλοι για μια μεταμόσχευση. Αυτή που χρόνια δεν μπορούσαν να επιτύχουν στα εργαστήρια και τώρα γίνεται με φυσικό τρόπο. Την αντικατάσταση ενός εγκεφάλου που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί ελεύθερα, να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να σχεδιάζει τη ζωή του, με ένα νέου τύπου μυαλό, που θα είναι απόλυτα εξαρτημένο από τις υποδείξεις, τις εντολές και τις διαταγές των σωτήρων του.
Δεν είμαι από τους αρνητές του ιου, γνωρίζω πως υπάρχει, είδα ανθρώπους κοντινούς μου να αρρωσταίνουν, οι περισσότεροι τον πέρασαν σαν μια συνηθισμένοι γρίπη μερικοί μπήκαν νοσοκομείο, άνθρωποι ηλικιωμένοι ή όχι που είχαν όμως άλλες αρρώστιες, πεσμένο ανοσοποιητικό, επικίνδυνοι στο να κολλήσουν οποιοδήποτε ιο ή μικρόβιο και να μην τα καταφέρουν, (γιατί αυτή είναι η πλειοψηφία όσων δεν τα κατάφεραν), κι όμως εκείνο που με τρόμαξε πιο πολύ από όλα, (ενώ έβλεπα τη πραγματικότητα) ήταν αυτό που μέσα μου αισθανόμουν, όταν μάθαινα πως ο τάδε που είχα μιλήσει μαζί του αρρώστησε. Εκείνο το συναίσθημα του να μην νιώθεις κανένα σύμπτωμα αλλά να είσαι τρομοκρατημένος. Να υποβάλλεσαι σε τεστ απανωτά γιατί ίσως έχεις αρρωστήσει και να περιμένεις τη γραμμούλα να βγει στο σωστό σημείο για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη μέρα έξω από τη πτέρυγα των μελλοθάνατων….Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που χιλιάδες άνθρωποι με αγωνία περιμένουν τη σειρά τους για τη θαυματουργή ένεση. Που βάζουν μέσα τους κάτι που δεν ξέρουν ούτε τι είναι, που κανείς δεν τους δίνει εγγύηση πως θα τους προστατέψει, που ακούνε πως μπορεί να είναι ένας από τους τόσους που θα πάθουν κάτι πολύ σοβαρό, αλλά επειδή μέσα έχει φωλιάσει η πεποίθηση πως έτσι κι αλλιώς συναντώντας το τρομακτικό ιο θα πεθάνουν, ρισκάρουν για να υποτάξουν για λίγο εκείνο το μπαμπούλα που έχει φωλιάσει βαθειά μέσα στη ψυχή τους και τους πεθαίνει αργά και βασανιστικά.
Οσο για εκείνους που δεν αισθάνονται εκείνο το φόβο, τόσο δυνατό και αποκρουστικό, υπάρχει λύση για να φοβηθούν, η απειλή πως αν δεν σκύψουν το κεφάλι, να υποστούν οτιδήποτε τους επιβάλει ο τσοπάνης, θα ζήσουν μια νέα κατάσταση, όπου η ζωή τους θα είναι αδύνατον να κυλήσει φυσιολογικά, αν τελικά δεν ενταχτούν στο υπόλοιπο κοπάδι. Απειλές, κοινωνικός απομονωτισμός, απώλεια εργασίας, δυνατότητες μετακίνησης και ελευθερίας, και την περιφρόνηση που θα εισπράττουν από τους συνανθρώπους, χαρακτηριζόμενοι ανόητοι στη καλύτερη περίπτωση, επικίνδυνοι στη χειρότερη, μέχρι να λυγίσουν και να αποδεχτούν να γίνουν συμμέτοχοι στη γενικευμένη παράνοια.
Ο κύριος Χ έβαλε τέλος στο μαρτύριο του, χωρίς καν να έχει αντιληφθεί πως ζούσε σε ένα φανταστικό κόσμο γεμάτο από ανύπαρκτα τέρατα, που το μυαλό του είχε γεννήσει και τα έτρεφε συνεχώς μέχρι να τον αποτελειώσουν. Εμείς πόσο ακόμα θα αφήσουμε τους εκβιαστές μας να ροκανίζουν τις ζωές μας? Θα αφήσουμε όλα τα πράγματα να κυλήσουν έτσι μέχρι να δούμε την πραγματική απειλή της ζωής μας να έχει μπει στο σπίτι μας και να κακοποιεί τα παιδιά μας?
