Αν Δεν Γλυτώσει το Παιδί Δεν Υπάρχει Ελπίδα
Μπορείτε να μπείτε στη θέση ενός μικρού παιδιού και να δείτε με τα μάτια του αυτά που βλέπει? Συνειδητοποιείτε πως τα παιδιά μας είναι έρμαια μιας απόλυτα διεστραμμένης τυραννίας, που στην κυριολεξία τα βασανίζει, τα αρρωσταίνει, τους αφαιρεί ζωή, με τη συναίνεση άβουλων, φοβισμένων, ταπεινωμένων γονιών, που το μόνο που κάνουν είναι να υπακούνε στις διαταγές του αφέντη? Με μόνη δυνατότητα στη καθημερινότητα να τα “διασκεδάζουν” λιγάκι όπως μεγάλωναν τα παιδιά των σκλάβων που τα συμβούλευαν να είναι υπάκουα και σιωπηλά, να μην κάνουν “αταξίες” για να μην έχουν συνέπειες και να κουτσοπορευτούν μέσα στο καλύβι, γιατί τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γίνει….
Είναι δυνατόν, μόλις σε λίγα χρόνια, να έχουν ισοπεδωθεί, ότι σας έμαθαν οι γονείς, οι παπούδες, ότι ζήσατε εσείς οι ίδιοι σαν παιδιά, και να σας πείθουν πως αυτό το σίχαμα που ετοιμάζουν για μελλοντική κοινωνία είναι πρόοδος? Από ποιο σπίτι βγαίνουν τα κοριτσόπουλα με φουσκωμένα χείλια και βυζιά? Από ποιο σπίτι βγαίνουν ανέκφραστα αγόρια και κορίτσια γεμάτα δερματοστιξίες με τα μάτια κολλημένα συνέχεια σε ένα κινητό ή σ΄ενα υπολογιστή? Τι είναι αυτά τα πλάσματα που δέχεστε να τα εκπαιδεύουν να είναι ανεκτικά σε κάθε ανωμαλία που σκαρφίζονται, σαν να είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων?
Με μια τηλεόραση συνέχεια ανοιχτή στο σπίτι (και όχι μόνο μία) που στην οθόνη της παρελάζουν κάθε είδους σούργελα, ψεύτες, ανόητοι κούφιοι άνθρωποι, χωρίς ηθική, χωρίς καλλιέργεια, χωρίς ΟΥΣΙΑ, και μετατρέπονται σε πρότυπα γιατί αυτό τους παρουσιάζετε, αυτό έχουν, αυτό είναι μπροστά τους, δεν μπορούν να ξεφύγουν. Τρομοκρατία, βία, πορνό, ναρκωτικά, μια συνεχή ηχορύπανση που ονομάζεται μουσική. Ταινίες, σειρές που βομβαρδίζουν τα μυαλά συνέχεια με διάφορες νέου τύπου “κανονικότητες” που εσείς οι ίδιοι, οι γονείς σας και όλοι οι άνθρωποι που προηγήθηκαν από εσάς ήξεραν σαν αφύσικες καταστάσεις….
Κι αυτά τα αγγελούδια σας, μεγαλώνοντας τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί και έμαθαν να το δέχονται σαν αναγκαίο κακό. Να έχουν μια δουλίτσα ότι νάναι, με ένα ψωρομισθό χωρίς 8ωρο, με αφεντικά να τους τραμπουκίζουν, με πτυχία κρεμασμένα σ΄ενα τοίχο άχρηστα. Με τις φωνές που προσπαθούν να αντισταθούν σε όλη αυτή τη κατάντια να στοχοποιούνται σαν οπισθοδρομικοί, φασίστες, σεξιστές, ομοφοβικοί, και ότι άλλο βάζει ο νους μας. Αφού φυσικά φρόντισαν την κατάλληλη στιγμή, που το αίμα των σκλάβων είχε αρχίσει να βράζει, να ρίξουν στη πιάτσα διάφορους γιαλατζί επαναστάτες, να λένε πολλά πράγματα ίδια με τους σκεπτόμενους ανθρώπους, αλλά είναι κοινοί μπράβοι του ποινικού δικαίου, έτσι ώστε να πιάσει το γνωστό στιχάκι, το μπουζούκι είναι όργανο, ο χωροφύλακας είναι όργανο.. Να καταντήσουμε να μοιάζουμε ύποπτοι ακόμα κι όταν προφέρουμε λέξεις με αξία, όπως πατρίδα, όπως οικογένεια, όπως εθνική συνείδηση. Να μοιάζουμε επικίνδυνοι αν αρνηθούμε την επιβολή αμφιβόλου προελεύσεως και αξίας φάρμακα, και να στοχοποιούμαστε σαν ψεκασμένοι ή αρνητές. Και σ΄αυτό το τομέα έριξαν διάφορους καραγκιόζηδες να μπλέκονται οι φωνές της λογικής με βαλτούς που το σύστημα τους είχε εκπαιδεύσει να κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
Γεμίσαμε τάχα φιλάνθρωπες οργανώσεις που τα τσεπώνουν χοντρά, γεμίσαμε κροκοδείλια δάκρυα από καλοπληρωμένους και καλά εκπαιδευμένους θεατρίνους, με την παραπληροφόρηση να χτυπάει κόκκινο μέσω τηλεόρασης και διαδικτύου, σαν τα ποντικάκια που συνέχεια τα σέρνει κάποιο τυράκι στη φάκα. Η παιδεραστία έχει βαρέσει κόκκινο, η ενδοοικογενειακή βία το ίδιο, η επίσημη και ανεπίσημη πορνεία το ίδιο, η εγκληματικότητα στα ύψη, η πατρίδα χάνεται ξεπουλιέται μισοτιμής, οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια κι έμαθαν τα παιδάκια να μην αγγίζουν το φίλο τους, τη μάνα τους, το πατέρα τους, να είναι συνεχώς με ένα φίμωτρο στη μούρη, να φοβούνται ένα άνθρωπο που θα τα πλησιάσει και θα βήξει, τα φουσκώσατε με εικόνες θανατικού, αυτά που είναι γεμάτα ζωή κι έπρεπε το τελευταίο πράγμα στο μυαλουδάκι τους να είναι η αρρώστια κι ο θάνατος…
Τα τρυπήσατε, για να τα προστατέψετε από κάτι που οι ίδιοι που σας είπαν να τα τρυπήσετε σας είχαν πει πως δεν κινδυνεύουν. Τάχα για να φυλάξετε το παππού ή τη γιαγιά, ή για να ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΙ. Τα βάλατε να κάνουν μάθημα τυλιγμένα σε κουβερτούλες, με τα παράθυρα ανοιχτά χειμωνιάτικα, και την ίδια στιγμή τα εκπαιδεύσατε να μην λένε πατέρας, μάνα αλλά γονιός ένα και γονιός 2. Κάθε καμένος εγκέφαλος ρουφάει ότι του λείπει από το ζωντανό μυαλουδάκι ενός παιδιού, κάθε τελειωμένος ανίκανος να ονειρευτεί την ομορφιά της ζωής, κλέβει τα όνειρα των παιδιών. Δείτε “τη πόλη των χαμένων παιδιών” μια ταινία του 1995, για να δείτε τι συμβαίνει…
Αυτό λοιπόν θέλουμε? Να δημιουργήσουμε καλά εκπαιδευμένους σκλάβους, εξαρτήματα της μηχανής που θα είναι καλά στη δούλεψή τους γιατί είναι από άριστο υλικό? Να δημιουργήσουμε ανθρώπους άρρωστους που θα κρέμονται από τα χείλη όσων θα τους προμηθεύουν τα φάρμακα? Μήπως πρέπει να αρχίσουμε και να τιμωρούμε όσα παιδιά αντιστέκονται, διαμαρτύρονται, δεν μπορούν να δεχτούν αυτό που τα υποχρεώνουν και θέλουν να ζήσουν ελεύθερα? Μήπως να τους κουνάμε το δάχτυλο στη μούρη απειλώντας τα γιατί σκέφτονται να αποδράσουν από τα συρματοπλέγματα?
Οι γονείς που αντέδρασαν δεν βρήκαν απέναντι τους το χωροφύλακα, οι φίλοι τους, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς τους απομάκρυναν τους ονόμασαν ασυνείδητους και ψεκασμένους, τους ονόμασαν επικίνδυνους… Το σύστημα απείλησε να τους πάρει τα παιδιά αν δεν υπάκουαν σε κάθε ανοησία που τους υπέβαλαν. Οι άνθρωποι που θέλουν να συνεχίσουν να είναι άνθρωποι κι όχι ανδρείκελα, βρίσκονται περικυκλωμένοι και δίνουν μια μάχη άνιση. Ομως υπάρχουν. Διάσπαρτοι, φωτάκια μέσα στο σκοτάδι. Κι αυτό το σκοτάδι κάποια στιγμή πρέπει να διαλυθεί, μήπως και δούμε πως αυτό το σκοτάδι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πανί ριγμένο μπροστά στα μάτια μας, που πάνω τους προβάλλεται συνεχώς μια ανωμαλία της φύσης.
