Α.Γ Καλλής: Αταξίδευτα όνειρα στις χάρτινες θάλασσες
Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό αναγνωστικό του 1960 ,είναι σαν να ξεφυλλίζεις τα όνειρα σου , τίς προσδοκίες σου, τα θέλω σου.
Είναι σαν να αγγίζεις στο πρόσωπο την ίδια τη ζωή, να κρύβεις ένα χαμόγελο την ώρα τού μαθήματος από μια τάξη τού παρελθόντος, να ακούς τις χαρούμενες φωνές στην αυλή τού σχολείου…
Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό αναγνωστικό τού 1960 ,νοιώθεις όλα αυτά τα πρόσωπα να σηκώνονται αργά απ’ τις πολύχρωμες σελίδες ,να απλώνουν τα χέρια σαν δέηση και να αναζητούν μαζί σου τις Κυριακές, τις ανέμελες Κυριακές γύρω από ένα τραπέζι που έμοιαζε σαν μια απέραντη θάλασσα με χιλιάδες μικρές χάρτινες βαρκούλες όσες και οι αναμνήσεις μας, αυτές πού σιγοτραγουδάνε ακόμη κάθε πού βραδιάζει ένα γνώριμο σκοπό …απ’ τα παλιά …
Ήτανε ένα μικρό καράβι.. που ήταν.. αταξίδευτο… πού ήταν αταξίδευτο..
Σαν όλα εκείνα πού έμειναν όνειρα…όνειρα απατηλά
στους δρόμους τής σιωπής , τής νοσταλγίας και ενός θέλω που ακόμη αντιστέκεται…
