Α.Γ Καλλής: Μια κατάπτυστη απόφαση του ΕΦΚΑ κόντρα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Μια ανακοίνωση πριν λίγες μέρες του ΕΦΚΑ προαναγγέλλει τις δύσκολες και απάνθρωπες μέρες που θα ακολουθήσουν μετά από την 31η Μαϊου 2023 .
Η ανακοίνωση αυτή αναφέρει πως δεν θα έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από την 1η Ιουνίου όσοι Ελεύθεροι Επαγγελματίες (αυτό απασχολούμενοι και αγρότες) δεν κατάφεραν να πληρώσουν ή δεν ρύθμισαν τα χρέη τους.

 

Η υγεία, η παιδεία, η κατοικία ,η εργασία ,η ασφάλεια και η σίτιση είναι οι ελάχιστες υποχρεώσεις ενός κράτους δικαίου έναντι των πολιτών σύμφωνα με τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας .
Η τελευταία απόφαση τού ΕΦΚΑ όμως , όλα αυτά τα πετά προφανώς στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας δημιουργώντας προϋποθέσεις για στρατιές (μετά και την δωδεκαετή οικονομική και υγειονομική κρίση) , ανασφάλιστων ανθρώπων πού δεν θα έχουν δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, άρα και στο δικαίωμα να ζουν στην κυριολεξία .

Στους αρχιτέκτονες αυτής τής κατάπτυστης απόφασης ,αλλά και σ εκείνους πού είναι εύκολοι στην δημόσια κριτική των άλλων (πέρα από κόμματα και ιδεολογίες) βγάζοντας εμπάθεια έναντι των αδύναμων συμπολιτών μας , εύχομαι να μην τους τύχει ποτέ το δίλημμα όπως συνέβη σε μένα κάποτε και αφορούσε την δική μου προοπτική σε σχέση με εκείνη ενός δικού μου ανθρώπου που ασθένησε βαριά.

Τότε λοιπόν μου ετέθη εκ των πραγμάτων το ερώτημα ως προς το τι θα έπρεπε να κάνω τελικά με το γεγονός που είχε προκύψει και θα άλλαζε τραγικά μια πραγματικότητα που όριζα εγώ έως εκείνη την στιγμή και ήταν ήρεμη και ασφαλής.
Να συνεχίσω δηλ. να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου ως προς τον ασφαλιστικό μου φορέα και εν γένει προς το κράτος, ή να προσφέρω όσα είχα και δεν είχα
στην υπηρεσία της άρρωστης από λευχαιμία μητέρας μου που είχε κάνει τα πάντα μαζί με τον πατέρα μου για μένα μια ολόκληρη ζωή;;;;;

Βάση τής τεχνοκρατικής αντίληψης που πλέον αρχίζει να κυριαρχεί στην κοινωνία μας, η απόφαση θα ήταν μια εύκολη διαδικασία αφού η προοπτική της υγείας τής μητέρας μου είχε αρνητικό πρόσημο
και δεν υπήρχε μέλλον ως προς την εξέλιξη της.
Θα μπορούσα εν ολίγοις να μην κάνω τίποτα και να περιμένω το μοιραίο.

Αποφάσισα όμως τότε με την στήριξη τής οικογένειάς μου , και σωστά, κόντρα στις όποιες αρνητικές προβλέψεις , να είμαι συνεπής ως προς τους γονείς μου και όχι ως προς ένα ανεπαρκές κράτος έχοντας ήσυχη έως και σήμερα την συνείδηση μου παρά την αναμενόμενη εκτίναξη των προσωπικών μου χρεών .
Έδωσα την μάχη μαζί με όλη την οικογένειά μου ως το τέλος και η ίδια τελείωσε την ζωή της με αξιοπρέπεια έτσι όπως άρμοζε στην προσωπικότητα και την ιστορία της .

Γιατί εν τέλει το πραγματικό χρέος είναι απέναντι στον άνθρωπο που πρέπει να προστατέψεις και να σταθείς δίπλα του στα δύσκολα ακόμη και αν τα χάσεις όλα, κι όχι σε ένα απρόσωπο κράτος που στα δύσκολα τις περισσότερες φορές είναι ανύπαρκτο και ανεπαρκές.
Τώρα γυρίζοντας πίσω, κοιτάζω την φωτογραφία των αείμνηστων γονιών μου και σκέφτομαι ότι έπραξα ορθά γιατί στην ζωή υπάρχουν προτεραιότητες που σε προσδιορίζουν και σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο κάνοντας σε χρήσιμο ή αντίθετα επικίνδυνο για την κοινωνία.

Κάποια μέρα όπως γράφει και ο ποιητής, για όλους έρχεται η στιγμή για να αποφασίσουν με ποιούς θα πάνε και ποιους θ αφήσουν , κι εγώ είμαι από εκείνους που δεν θα άφηναν ποτέ τούς δικούς του ανθρώπους στο απειρόβλητο με βάρκα την ελπίδα και την θεωρητική στήριξη αυτών που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς (εξαίροντας βεβαίως πάντα και όλως …τυχαίως… τους εαυτούς τους και τούς προνομιακούς κλάδους αυτών).
Ένα κράτος λοιπόν που αφήνει τον άρρωστο να πεθάνει, που παίρνει την μια και μοναδική του κατοικία αφήνοντας τον κυριολεκτικά στον δρόμο , δεν είναι κράτος δικαίου αλλά μία κατάπτυστη εξουσιαστική δομή που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών ,αλλά μιας νομενκλατούρας ισχυρών συμφερόντων που προτάσσει το εγώ έναντι του εμείς .

Όσο για εκείνους τούς λαλίστατους καθημερινούς σχολιαστές που υποστηρίζουν με πάθος και μοχθηρία, θέσεις σαν κι αυτές που έχουν ως αποτέλεσμα άνθρωποι να είναι ανασφάλιστοι και στον δρόμο , χαρακτηρίζοντας τους ευκόλως ως κακοπληρωτές και μπαταχτσήδες … ένα μονάχα θα τους πω επαναλαμβάνοντας την αρχική μου διαπίστωση …
Εύχομαι να μην τους επισκεφθεί ο καρκίνος όπως έγινε με την δική μου μητέρα , ή οποιαδήποτε άλλη βαρειά ασθένεια σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής τους ,γιατί τότε θα αναθεωρήσουν όλα όσα πρεσβεύουν σήμερα με ευκολία και εκ τού ασφαλούς, και θα αισθανθούν το αδιέξοδο μιας τεχνοκρατικής αντίληψης για την ζωή και τον άνθρωπο .

Ακριβώς εκείνη την στιγμή είναι πού θα αντιληφθούν πόσο λάθος προσεγγίζουν την πραγματικότητα και τον άνθρωπο ως οντότητα μέσα στην κοινωνία , μα τότε θα είναι αργά.
Και λέω θα είναι αργά, γιατί η κοινωνία μας θα έχει μετατραπεί σε μια κοινωνία άγριων ζώων που θα κατασπαράζει πρωτίστως τους ίδιους , τα παιδιά τους ,και τα παιδιά των παιδιών τους.

Έστω λοιπόν αυτή την ύστατη στιγμή ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας όλοι μηδενός εξαιρουμένου όχι υπηρετούντες κόμματα και ακραίες αντιλήψεις τεχνοκρατών, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο όπως προανέφερα, ως αξία και οντότητα για να αλλάξουμε αποφάσεις που θίγουν το μέλλον και την προοπτική μιας ολόκληρης κοινωνίας .

Γιατί αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος.