Α.Γ Καλλής: Γιατί με ξέχασες μωρέ…γιατί…γιατί;;;

Θα ήθελα να σου πω , πως δεν σε ξεχνώ…μα σε ξέχασα… Έμειναν μονάχα τα συνθήματα και τα λόγια επί χάρτου
Έτσι δεν έγινε και με τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, τον Παναγούλη;;;
Φώναζα μέσα στους δρόμους ζεί.. ζεί.. ζεί…κι όμως με τα χρόνια τούς άφησα να πεθάνουν ..να ξεχαστούν…

Κάθε βράδυ εδώ και χρόνια ..μα ακόμα πιο πολύ στις επετείους…περνάνε από μπροστά μου σαν σκιές αυτοί που στάθηκαν αγέρωχα μπροστά στα φασιστικά πολυβόλα ,στις ορδές των βαρβάρων κατακτητών για τη λευτεριά της πατρίδας και με ρωτούν… Γιατί μωρέ;;;;Γιατί;;;

Εκει έρχονται και οι αετοί τής αντίστασης , κορίτσια και αγόρια που όρθωσαν το ανάστημα τους η Λέλα Καραγιάννη ,η Μαρία Δημάδη, η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο Σταύρος Ανδρεαδάκης και με ρωτούν επίμονα…Γιατί;;;…Γιατί;;
Εκεί έρχονται από τις εξορίες ,απο τα πεδία των μαχων,απ τις ματωμένες διαδηλώσεις και με ρωτούν Γιατι;;;Γιατι μας ξεχασες;;;

Ο Αυξεντίου ,ο Καραολής, ο Σολωμός Σολωμού, η Μαντώ ,ο Νικήτας, ο Κώστας Γεωργάκης του αντιδικτατορικού αγώνα ,ο Μουστακλής, ο Πλουμπίδης, ο Τσε και με ρωτούν… Γιατί;;…Γιατί;;;

Θα ήθελα να μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω … πως δεν σε ξέχασα ..πως ακόμη σε θυμάμαι και δακρύζω και εμπνέομαι από το κάθε σου βήμα, από τη κάθε στιγμή τού ιερού σου αγώνα για τη Δημοκρατία…την Εθνική ανεξαρτησία…τη Λαϊκή κυριαρχία….όμως το ξέρω και το ξέρω καλά πώς δεν αρκεί μονάχα ο λόγος ….
Το ξέρω σήμερα όσο ποτέ…σήμερα σε μια πατρίδα κατεχόμενη εδώ και πολλά χρόνια …

Το είδα σήμερα ξανά στα μάτια τού επίσημου προσκεκλημένου πώς σ άφησα να πεθάνεις σε μια χώρα που έμαθε να ζει με τον θάνατο αντάμα …σε μια χώρα που είναι χαρούμενη κι ευτυχισμένη γιατί έπαψε να λέει το θάνατο θάνατο…βαφτίζοντας τον …ζωή….ζωή εν τάφω.

Τέλης Καλλής: Ένας πολίτης μιας κατεχόμενης χώρας