Μια ολίγη από ζωή….
Λίλα Μήτσουρα
Τι είναι η ζωή ρε παιδιά;
Και δεν αναφέρομαι φυσικά στον επιστημονικό της ορισμό, υπάρχουν ειδικοί για αυτό.
Αλλά στην καθημερινότητά μας.
Τι είναι λοιπόν; Πανάκριβη θα μου πεις και θα συμφωνήσω και θα συμπληρώσω και γω πως είναι μαμ κακά και νάνι ή μάλλον καφές, δουλειά, μαμ και νάνι.
Και όλα αυτά όσο είσαι γερός γιατί αν σου συμβεί κάτι και δεν ανήκεις στην πλουτοκρατία τότε άστο να πάει άστο.
Και αν έχεις δουλειά, γιατί όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ ότι η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο.
Και έστω ότι έχεις δουλειά, με μισθό χαρτζιλίκι, δουλεύεις σκληρά, πολλοί εργαζόμενοι παραπάνω ώρες από το οχτάωρό τους και απλήρωτα μάλιστα τα παραπανίσια.
Και γυρνάς αργά στο σπίτι σου, και εκεί σε περιμένουν άλλες δουλειές και ατελείωτα πηγαινέλα για τα παιδιά , για τα καθημερινά ψώνια, για ό,τι άλλο.
Κατάκοπος γυρνάς και πέφτεις ξερός σε ένα καναπέ για να πεις ότι τώρα χαλαρώνω μέχρι να πας για ύπνο.
Μια μέρα τελείωσε, τι γεύση σου άφησε;
Γεύση ζωής, από αυτήν που θα έλεγες ότι θες να την ξαναζήσεις…
Δουλεύουμε για να πληρώνουμε και πληρώνουμε, πληρώνουμε και τελειωμό δεν έχει και δεν φτάνουν και τα μισθά.
Και αυτά τα μισθά έχουν άπειρες κρατήσεις, για την υγεία ας πούμε.
Γιατί να έχουμε τόσες κρατήσεις για μια ανύπαρκτη υγεία;
Και όχι δεν είναι ρητορικό το ερώτημα.
Ειλικρινά ρωτάω από τη στιγμή που τα νοσοκομεία υπολειτουργούν και κλείνουν τμήματα όπως στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», που κινδυνεύουν να ανασταλούν τα χειρουργεία ,λόγω της έλλειψης αναισθησιολόγων και νοσηλευτών αναισθησιολογικού και χειρουργείου.
Και δεν είναι μόνο ότι αναστέλλονται είναι ότι μας δουλεύει μπροστά στο μούτρα μας ο υπουργός υγείας παίρνοντας από αλλού αναισθησιολόγους και τοποθετώντας τους αλλού. Δεν κλείνουμε καμία τρύπα αντιθέτως δημιουργούμε και άλλες.
Και αυτό το λένε αριστεία…
Δηλαδή πληρώνουμε τόσα για μια δημόσια υγεία που δεν υπάρχει για να σκοτώνουν τα παιδιά μας περιμένοντας;
Για να φάνε οι λίγοι οι δικοί τους;
Και όταν υπάρχουν παιδιά στην αναμονή για χειρουργείο και αυτό δεν γίνεται, θα έπρεπε όλοι να είμαστε στους δρόμους ήδη, ουρλιάζοντας για τις ζωές των παιδιών μας.
Γιατί εδώ δεν έχει να κάνει με το “δεν είναι δικό μου παιδί”
Είναι για τα παιδιά όλων μας γιατί τα παιδιά όλων είναι δικά μας!
Γιατί τα παιδιά είναι ζωή.
Γιατί πληρώνουμε την δημοσία υγεία που δεν έχουμε και μας καλούν τώρα ανερυθρίαστα εντελώς, να πληρώνουμε ξανά και άλλα και μιλάμε για τρελά ποσά, για απογευματινή υγεία σε νοσοκομεία δημόσια που ούτως ή άλλως έχει έλλειψη προσωπικού;
Δηλαδή το απόγευμα αυτό το νοσοκομείο θα βρει ότι χρειάζεται;
“Και αφού δίνεις που δίνεις φακελάκι εε εγώ στο κάνω και νόμιμο και όλα καλά” είπε ο αχαρακτήριστος υπουργός.
Και αν δεν έχω λεφτά ρε άριστε να πληρώσω τα απογευματινά σου ιατρεία θα πρέπει να πεθάνω ή να ξεπουληθώ ;
Και τι σε νοιάζει εσένα θα μου πεις;
Εγώ αυτά προσφέρω, εσύ βρες την λύση
Ατομική ευθύνη…
Η δημόσια υγεία στο απόσπασμα, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό ανάστατο και εξουθενωμένο, η αγροτιά μας στους δρόμους, οι φοιτητές μας στους δρόμους και μεις σκλάβοι στην εργασιακή γαλέρα δίχως να μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι γιατί είναι θέμα χρόνου να βρεθούμε στον δρόμο και όχι ως διαδηλωτές αλλά ως άστεγοι.
“Ωραία” θα μου πεις, “αυτά τα ξέρω, τι μου τα λες; Για να με πιάσει κατάθλιψη; “
Οχι φίλτατε! Τα λέω για να αντιδράσουμε, να ουρλιάξουμε.
Να παλέψουμε για τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας κυρίως.
Γιατί με το αχ και βαχ, την μουρμούρα, τη γκρίνια, τη κατάθλιψη κανείς δεν κέρδισε όταν απέναντί του έχει να κάνει με εγκληματική συμμορία.
Κανείς ποτέ δεν κέρδισε κλαψουρίζοντας και αυτό με σκυμμένο κεφάλι , δουλεύοντας σκληρά και πληρώνοντας την καλοπέραση των λίγων, αυτών που λένε “βοήθα με φτωχέ να μη σου μοιάσω”.
Μόνο ξέρεις, δεν είμαστε πια παιδιά να ξεχνάμε τον πόνο μας με ένα ζαχαρωτό ή μια πιπίλα στο στόμα για να μη κλαίμε. Όπου ζαχαρωτό ή πιπίλα ένα επιδομάτακι φτώχειας ή μια γελοία αύξηση ίσα ίσα για ένα κουλούρι με σουσάμι.
Είμαστε ενήλικες και ναι έχουμε ευθύνη και για το μέλλον μας και για το μέλλον που φτιάχνουμε για τα παιδιά μας.
Και είναι αυτά τα παιδιά που βδομάδες τώρα, χάνουν ώρες από τις σπουδές τους για να κερδίσουν μια ζωή που τους αξίζει, στη πατρίδα τους.
Γιατί θέλουν και διεκδικούν και τα νιάτα και οι αγρότες μια ζωή με από όλα για όλους και όχι για λίγους.
Ξαναρωτάω λοιπόν, τι είναι ζωή;
Η μέρα που τελειώνει τι γεύση σου άφησε.
Τι έμεινε για πες…
Ένα βογκητό και μια Κυριακή πριν την ρημάξουν και αυτή εντελώς και αυτή όχι για όλους, για χαλάρωση κάπου δίπλα στη θάλασσα ίσως, να ξεγελάς τον εαυτό σου φωνάζοντας:
Πιάσε ρε μάστορα μια ολίγη από ζωή…
