Η καρέκλα και η κουτάλα
Λίλα Μήτσουρα
Ο Μητσοτάκης παλεύει να κρατήσει την καρέκλα του μετά την κατρακύλα των ευρωεκλογών, τα άλλα κόμματα που κατρακύλησαν και αυτά τσακώνονται,, αποχωρούν, ενώνονται, δεν ενώνονται…..
Και μεις παλεύουμε να τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε.
Η ζωή συνεχίζεται με τις αυξήσεις που τις αρμόζουν γιατί έτσι νομίζει ο πρωθυπουργός μας ότι έλεγε το μήνυμα των εκλογών.
“Αυξήστε ότι τους πονάει να τους μάθω εγώ που δεν με ψήφισαν.”
Θα μπορούσε…
Και όσο αυτοί ασχολούνται με την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ, με την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ, εμείς στενάζουμε να βγάλουμε την κάθε μέρα.
Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ είναι στα ύψη, κάνει παρέα στο ρεύμα μην είναι μόνο του εκεί πάνω που έχει φτάσει και τώρα πάνε κοντά τους και τα φάρμακα καθώς έρχονται νέες αυξήσεις.
Κοινωνικά αγαθά που ακριβαίνουν συνεχώς και δεν μπορείς δίχως.
Ωραία τα έκαναν όλα ε;
Και αυτοί, τσακώνονται για τα δικά τους όσο ο λαός δεινοπαθεί.
Και όταν λέω “αυτοί” εννοώ αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν και βλέπουν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται.
Για να εξηγούμαι…
Σε πολύ απλή γλώσσα, έχω να πω ξανά και ξανά , πως αυτοί φροντίζουν τον εαυτούλη τους και ό,τι άλλο αυτοί ξέρουν….
Εμείς δεν φροντίζουμε για μας.
Αντιθέτως, εμείς φροντίζουμε για αυτούς επίσης.
Να μη χάσουν την κουτάλα με το μέλι.
Γιατί;
Αναρωτιέμαι, όσοι πασχίζουν να βγάλουν αυτά τα κόμματα πρώτα, τους έχουν υποσχεθεί ότι θα τους βάζουν κατοστάρικα κάθε πρωί κάτω από το μαξιλάρι τους;
Γιατί τόσο πάθος για όλους αυτούς που μας πίνουν το αίμα;
Ανήκουν άραγε σε αυτή την άριστη τάξη;
Μήπως δεν τους αφορούν οι αυξήσεις σε προϊόντα και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης;
Και αν οργίζομαι με αυτούς που δεν έχουν και ψηφίζουν αυτούς που έχουν για να τους πάρουν και αυτά τα λίγα που έχουν, είναι γιατί ελπίζω ακόμα ότι θα ξυπνήσουν.
Άραγε όταν κάθονται στα σκοτάδια και βράζουν από τη ζέστη το καλοκαίρι ή κρυώνουν τον χειμώνα, είναι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι που τα κόμματά τους δεν τραβάνε τα ζόρια που τραβάνε οι ίδιοι;
Λένε πχ: “Τουλάχιστον αυτοί δεν κρυώνουν, δεν πεινάνε, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, χαλάλι τους”
Και γιατί δεν σκέφτονται άραγε την πλειοψηφία του λαού που στενάζει να βγάλει την κάθε μέρα;
Όταν θα πάνε στο φαρμακείο και ζητήσουν να πάρουν γνωστό φάρμακο καρδιάς και δουν ότι έχει σχεδόν διπλασιαστεί η τιμή, τι θα πουν; “Αχ μωρέ, με πόνο ψυχής το έκαναν, έπρεπε, για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της”.
Υποθέτω ότι όλοι αυτοί ελπίζουν ότι το δικό τους κόμμα είναι ο σωτήρας ο πολυπόθητος.
Το κατανοώ.
Αυτό που δεν κατανοώ είναι γιατί δεν ρίχνουν μια μικρούλα ματιά στο παρελθόν που έχουν αφήσει τα διαπιστευτήρια τους, να δουν τα πεπραγμένα τους.
Θαρρούν άραγε πως άλλαξαν;
Αλήθεια μπορεί να αλλάξει η πολιτική τους στάση ή μόνο το όνομα;
Ελπίζουν ίσως να αλλάξει πολιτική γραμμή το όνομα στο κόμμα που αγαπούν όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε άποψη;
Ακούν τις μεγαλοστομίες από τη Βουλή και δεν βλέπουν τι ψηφίζουν.
Παραμύθια πουλάνε και δεν υπάρχει καθόλου κριτική σκέψη.
Αν αυτά που λένε συνάδουν με τις πράξεις.
Μεγαλώσαμε όμως για να πιστεύουμε σε παραμύθια, τι λέτε και σεις;
Μήπως να ψάχναμε λίγο περισσότερο;
Τι ψήφισαν, ποιοί τα ψήφισαν και τι μας λένε…
Απορώ…
Όχι με αυτούς αλλά με μας.
Αλλά ειλικρινά ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν και θα δουν το λαϊκό συμφέρον και όχι το συμφέρον των αρίστων που όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα αντιθέτως τους-μας αφαιρεί λίγο λίγο τη ζωή.
Γιατί η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της αλλά όχι οι Έλληνες.
Εύχομαι ολόψυχα με όλους αυτούς που έχουν μπερδέψει την τάξη που ανήκουν, να βρεθούμε κάποια στιγμή στους δρόμους, στον αγώνα, στον ξεσηκωμό, αγωνιζόμενοι όλοι από το ίδιο μετερίζι για την ζωή μας.
Ξυπνήστε μας τελειώνουν!
Ξυπνήστε πριν μας αποτελειώσουν…
